Ο Πολιτιστικός Σύλλογος Ηραιατών Κορινθίας  με την ευγενική χορηγία του θεατρι-κού Ομίλου  Περιγιαλίου  Κορινθίας  και με τη στήριξη του Δήμου  Ηραίας παρουσιάζει ένα κλασσικό ελληνικό θεατρικό έργο, των αρχών του περασμένου αιώνα.

Ενημερωτικά: ο Αγαπητικός της Βοσκοπούλας σε δεκαπεντασύλλαβους του Δημητρίου Κορομηλά και η  Γκόλφω του Σπύρου Περεσιάδη, (που είναι  και η πρώτη γνωστή μεγάλου μήκους ταινία του ελληνικού κινηματογράφου - σκηνές τις οποίας είδατε στην οθόνη) είναι τα   πιο δημοφιλή νεοελληνικά  δραματικά βουκολικά  ειδύλλια  που εγκαινίασαν  ένα είδος στον τόπο μας και έχουν μέχρι και τις μέρες μας  αφήσει  ίχνη  στη συλλογική μας μνήμη.

Πιο συγκεκριμένα, το σημερινό έργο  ο  Αγαπητικός της βοσκοπούλας με τους ήρωές του –την Κρουστάλλω, το Λιάκο, τη Στάθαινα, το Μήτρο– διατήρησε την επαφή με το ελληνικό κοινό μέσα  από τις διασκευές του,  για  κινηματογράφο, θέατρο σκιών καθώς και με τις  αλλεπάλληλες εκδόσεις του σε μορφή μυθιστορήματος. Ίσως είναι δύο από τα πιο  πολυπαιγμένα νεοελληνικά  θεατρικά  έργα από την εποχή της συγγραφής τους έως σήμερα.

Το έργο εξελίσσεται στην ορεινή Αρτοτίνα της Φωκίδας, στις δυτικές πλαγιές των Βαρδουσίων, το 1890  όταν ο πλούσιος αρχιτσέλιγκας Μήτρος φτάνει και αναζητά τη βοσκοπούλα που αγάπησε όταν ήταν παιδί. Η άφιξή του θα αναστατώσει τις σχέσεις των κατοίκων ενώ η αρχοντοπούλα αρνείται τον πλούσιο γαμπρό που της προτείνουν οι δικοί της για την αγάπη ενός φτωχού και ξεπεσμένου νέου. Μέσα από το έργο και τη σπουδή των ανθρώπινων χαρακτήρων παρουσιάζονται τα βάσανα η φτώχεια εκείνης της εποχής, οι θρύλοι και οι παραδόσεις αλλά και η αγνότητα της ζωής του χωριού και του έρωτα   στην πιο εξιδανικευμένη  μορφή τους. 

 «Σαν να 'χαν ποτέ τελειωμό τα πάθια κ' οι καημοί του κόσμου», λέει ο άγιος των γραμμάτων μας Παπαδιαμάντης, στο μοιρολόι της φώκιας. Μια διαχρονική  λοιπόν διαπίστωση για το πέρασμα  του ανθρώπου… (πάνω σε τούτη  γη  που την πατούμε …)
Το σημερινό μας  αντάμωμα  αγαπητοί φίλοι τούτο το βράδυ  στο σταυροδρόμι του  Άγιο Πεντελέημονα, παρέα με την συντροφιά του Θείου, των Προγόνων,  των Νυμφών,  των Ναϊάδων, των Δρυάδων και της Άρτεμης,  στις μύχιες ουρανόδρομες  πλαγιές  της ψυχής μας,  ας είναι ένα κάλεσμα και ας αποτελέσει  μία ευκαιρία για  επιστροφή στην απλότητα…
Να γίνει αρχή του τέλους  στο μακιγιάζ των σχέσεων της  ματαιοδοξίας και της κενότητας…
Επιστροφή  στα  μέσα μας….

Σ’ ένα δίσκο του 79 «Είναι κάτι στιγμές» και σε στίχους του Γιάννη Καλαμίτση ο Κώστας Καράλης Τραγουδά:
«Άννα, οι άνθρωποι πονούν και τους φοβίζει το σκοτάδι.
Πόσοι γι’ αγάπη δεν μιλούν για να περάσουν ένα βράδυ,
πόσοι δε λένε “σ’ αγαπώ” και το ξεχνάνε μόλις φέξει.
Άννα, ποτέ δε θα σ’ την πω αν δεν τη νιώσω αυτή τη λέξη».

Τελικά, φίλοι μου, ο Αγαπητικός της Βοσκοπούλας
 -- Υμνεί το μεγάλο έρωτα ή δείχνει τον έρωτα ως ουτοπία;
--  Αποθανατίζει τα αγνά ήθη της ελληνικής επαρχίας ή αποκαλύπτει την ουτοπία της επιστροφής στις ρίζες;
- -  Δοξάζει την ελληνοχριστιανική παράδοση ή σχολιάζει την ουτοπία της θρησκευτικής πίστης ;
--  Είναι ένα έργο του 19ου αιώνα  ή ένα έργο της εποχής μας ;

Ο προβληματισμός επί σκηνής….

Εκ μέρους του προέδρου και των μελών του Διοικητικού Συμβουλίου του Συλλόγου Ηραιατών Κορινθίας σας ευχαριστούμε για την παρουσία σας και σας  ευχόμαστε καλή διασκέδαση !

Αγγελής Αντωνόπουλος

===============================================================
Ακολουθεί φωτορεπορτάζ από την θεατρική παράσταση

Arcadians
Παρασκευή 20 Αυγούστου 2010