Στους Δελφούς απαντήσαμε τέσσερα πρόσωπα που έζησαν εκεί και από την έδρα τους αυτή διαμόρφωσαν αυτό πού είμαστε εμείς σήμερα στην Ευρώπη και στην Ελλάδα. Πρώτα τον βασιλιά του τόπου, τον Απόλλωνα, τον Λοξία, και την ιέρειά του την Πυθία. Ύστερα τον γυιό του Θεού, τον Ίωνα, όπως μας τον γνώρισε ο Ευριπίδης. Και μέσα από την ιστορία του Ίωνα μάθαμε για την σκοτεινή πλευρά των θεών, ακόμα και αυτού που περισσότερο απ’ όλους είναι ταυτισμένος με το φως του πολιτισμού. Ακόμη βρήκαμε στους Δελφούς τον σοφό Πλούταρχο, που αφιέρωσε την ζωή του στο ιερό, αλλά και στην διάσωση της απαράμιλλης κληρονομιάς του κλασσικού κόσμου. Και τέλος τον οραματιστή Σικελιανό, που μόχθησε για να αναστήσει την Δελφική Ιδέα, σε πείσμα των καιρών αλλά και των σύγχρονών του που τον θεωρούσαν απελπιστικά χαμένο στην ονειροπόληση. 
      Όμως πιστεύω ότι τέτοια όνειρα είναι που μας συντηρούνε και σήμερα και εξακολουθούν να φυτρώνουν από την Ελληνική γη. Η άνοιξη μας συνόδευσε στην εκδρομή αυτή, και ο ίδιος ο ναός του θεού ήταν ανθισμένος.

Π.Σ. Βαλλιάνος


      Δελφοί !. Προορισμός μιας τάξης με λίγο ....μεγαλύτερους όμως μαθητές στα θρανία, που τους συνδέουν κοινά ενδιαφέροντα. Η διαδρομή, ανοιξιάτικη, εξελίχθηκε  σε πατριδογνωσία  χάρη στην ευρυμάθεια του δασκάλου μας.
       Μια πρώτη εικόνα ήταν ο κάμπος της Άμφισσας όπως φαινόταν από ψηλά από το σπίτι του Σικελιανού, ένας χώρος μιας άλλης εποχής. Στο Μουσείο η απόλυτη τελειότητα είχε τη μορφή και το σχήμα μιας λευκής κύλικος στην οποία εικονίζεται ο Απόλλωνας να κάνει σπονδή. Ο Αρχαιολογικός χώρος ολάνθιστος γίνεται πιο εντυπωσιακός.
      Και μια μικρή γρίνια....γιατί το κυλικείο δεν διέθετε εμφιαλωμένο νερό; Μόνο Perrier!! Αυτό καθιστά την περιήγηση ένός τόσο εκτεταμένου χώρου με ζέστη βασανιστική και ακολούθησε μουρμούρα από την πλευρά μου, που την υπέστησαν ο Βασίλης και ο Καθηγητής μας συνοδοιπόροι στην ανηφόρα προς το στάδιο.
      Η ημέρα έκλεισε κατά τα ειωθότα γύρω από ένα τραπέζι με την παρέα σε πλήρη απαρτία. Θερμές ευχαριστίες σε όλη τη συντροφιά και ιδιαίτερα στον καθηγητή του τμήματος.

Αρετή Αθανασοπούλου


      Τους Δελφούς ήταν η πολλοστή φορά που επισκεπτόμουνα, με μια άλλη παρέα που ταξιδεύαμε μαζί για πρώτη φορά.
       Με την παρέα αυτή (τυχαίοι συνοδοιπόροι στο ταξίδι της γνώσης), άλλη μια φορά ήπιαμε ένα ποτηράκι μετά το μάθημα της Δευτέρας.
      Δάσκαλος, γιατροί, δικηγόροι, συνταξιούχοι, νοικοκυρές, ιδιώτες, δεκατρία άτομα που με ενθουσιασμό είπαν ναι στην πρόταση του Δάσκαλου για την επίσκεψη στο ανυπέρβλητο Ιερό.
      Διαφορετικά μεταξύ μας όλα, ηλικίες, εμπειρίες, χαρακτήρες, επιθυμίες, προσδοκίες, γούστα, όλα αλλιώτικα. Και στις 9 του Μάη βρεθήκαμε όλοι μαζί στους Δελφούς.
      Πρώτα-πρώτα η επίσκεψη στο σπίτι του Άγγελου και της Εύας Σικελιανού. Πολλά είχα ακούσει, πολλά είχα διαβάσει για το πάθος τους για αναβίωση της Δελφικής Ιδέας, για τις γιορτές που οργάνωσαν, όμως ποτέ δεν είχα επισκεφθεί το σπίτι.
      Τα ενθυμήματα στους χώρους του σπιτιού χύμηξαν μέσα μου από τα κάδρα τους και μου έφεραν ζωντανά στις αισθήσεις μου το όραμα της Εύας και του Άγγελου Σικελιανού για αναβίωση της Ιδέας για πνευματική ελευθερία, ήθος, αρετή, αγάπη στο πνεύμα, τη φύση, την ομορφιά. Φωτογραφηθήκαμε έξω από το σπίτι φεύγοντας με φόντο τη μαγευτική χαράδρα που βγάζει στην Ιτέα.
      Ξενάγηση μετά στο Μουσείο και τον αρχαιολογικό χώρο. Τα βασικά, όχι υπερβολές, όλοι μισοξέραμε, όμως όλοι ακούγαμε, βλέπαμε, οσφραινόμαστε. Αλλά, κυρίως, αισθανόμαστε. Όλοι μαζί και ο καθένας μόνος του να κοιτάζει, να ρωτάει, να μη ρωτάει, να φωτογραφίζει, να χάνεται αλλά να είναι πάντα εκεί.
      Μετά, σαν γνήσιοι Έλληνες σφραγίσαμε τη μέρα μας με ένα ωραιότατο τσιμπούσι στο Ζεμενό και έναν καφέ στα μαγευτικά νερά της Λειβαδιάς πριν πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Πάντα μαζί και χώρια, πάντα με γέλια και πειράγματα, πάντα ο ένας να γκαζώνει στην ιδέα που έριξε ο άλλος. Ο "άλλος" δηλαδή που τον ήξερε ελάχιστα ο "ένας".
      Πολύ με έφτιαξε η βόλτα αυτή. Έχω άδικο που την ένιωσα, με τα δικά μου μέσα, σαν το συναπάντημα με τη Δελφική Ιδέα;

Σίσσυ Μυριανθοπούλου


      Την ομορφιά των Δελφών πολλές φορές την προσπέρασα στο παρελθόν, αντικρίζοντας την σαν επισκέπτης της περιοχής αλλά και σαν προσκυνητής στον ιερό της χώρο. Και όσες φορές «χάθηκα» στον αρχαιολογικό της χώρο, άλλες τόσες, φεύγοντας, καταλάβαινα πως κάτι μου έλειπε. Πως όλα γίνονταν μισά.
      Και ο Δάσκαλός μας, πραγματικός παιδαγωγός, από αυτούς που σήμερα σπανίζουν στην ελληνική κοινωνία, έκανε τόσο εμένα, όσο και την μικρή μας ομάδα, να «μείνουμε στους Δελφούς» και να δούμε την ομορφιά, όχι μόνο του χώρου, κυρίως όμως θα ‘λεγα να καταλάβουμε εκείνους τους παλιούς προγόνους μας, που έφτιαξαν τα πράγματα τόσο καλά και απλά.
     Η λιτότητα των Δελφών, τα απομεινάρια των γκρεμισμένων ναών του Απόλλωνα και της Αθηνάς, τα αφιερώματα των αρχαίων πόλεων στον νικητή του Πύθωνα, το Στάδιο με τους αθλητές έτοιμους για τον καλό αγώνα, η σιωπή του θεατή στο άκουσμα των μουσικών διαγωνισμών στο χώρο του θεάτρου, η δροσιά της Κασταλίας κρήνης, το θρόισμα των φύλλων, η αρχαία μυρωδιά, η μυστική γνώση της μαντικής, τα γυρίσματα του μονοπατιού, οι κυκλώπειες πέτρες, η γλυκιά κούραση της ζεστής ημέρας, το όραμα του Άγγελου Σικελιανού, όλα αυτά συγκεντρωμένα σε τάξη ή σκόρπια σε πλήρη αταξία, μας έδωσαν μαγευτικές στιγμές. Και όλα αυτά χαρίζουν στην κοινωνία μας σήμερα ανάσες ζωής.

Βασίλης

Θέμα: ταξίδι στους Δελφούς
Επισκέπτες: ενήλικοι μαθητές
Στόχος: η γνώση

     Κάποια υπολείμματα γνώσης, από τα χρόνια του σχολείου, σε συνοδεύουν στο φημισμένο μαντείο των Δελφών, στην διαβόητη Πυθία, στον θεό του φωτός, τον Απόλλωνα, στα μυστήρια της μυθολογίας μας, στους αγώνες που έγιναν στο πέρασμα του χρόνου. Του χρόνου που μπλέκει την αρχαιότητα με την μετά Χριστό εποχή, την Μυθολογία με την Ιστορία των Ελλήνων.
     Το ταξίδι στους Δελφούς ανήκει άραγε μόνο στον Ευριπίδη, τον Πλούταρχο και τον Σικελιανό (;) ή μήπως μπορούμε να παρασυρθούμε στιγμιαία στον χώρο και στον χρόνο;
     Σκοπός είναι, η γνώση που αποκτάς, να σε προχωρήσει ένα βήμα πιό κάτω από εκεί που σε βρήκε. Να νοιώσεις  το μεγαλείο της ανθρώπινης  δύναμης, σκέψης και φαντασίας. Να παρασυρθείς από την δίνη του χρόνου και να κάνεις ένα βήμα μπροστά. Να δεις πόσο μικρό είναι το σήμερα, πόσο κοντινό είναι το χθές και πόσο σημαντικό είναι να μετέχεις στην ζωή, για να της δώσεις κι εσύ μια ώθηση για το μέλλον.
     Στο ταξίδι στους Δελφούς μπλέκεται το φανταστικό με το πραγματικό, το μυθικό με το γεγονός, το αδύνατο με το δυνατό, το αρχαίο με το σύγχρονο, ο δάσκαλος με τον μαθητή, το τερπνό με το ωφέλιμο.
    Με όλες αυτές τις αντιθέσεις μιας και μόνο ημέρας, καθένας μας επέστρεψε σούρουπο στην Αθήνα μακριά από τους Δελφούς, και άφησε πίσω του το χρόνο και κράτησε την γνώση. Αυτό είναι το όφελός μου από το ταξίδι στο «βασίλειο του Θεού  Απόλλωνα». Να μπορώ να γράφω κάποιες γραμμές έχοντας τις μνήμες, τα ακούσματα, τις εικόνες ζωντανές και να νοιώθω γεμάτη.
     Τέλος, σκεπτόμενη όλα αυτά που γνώρισα «εκεί», μου έρχεται αργά - αργά στο νου η λέξη αθανασία .........

Ελίνα Βερβεσού





































Video της ομάδας
Video Σταδίου


Arcadians
Δευτέρα 25 Μαΐου 2009