Πέμπτη  λίγο μετά τα μεσάνυκτα στις δώδεκα και είκοσι σα να σταμάτησε το ρολόι. Την ώρα ακριβώς που άνοιξα την Φωνή της Γορτυνίας για να μάθω τα νέα. Την είχα πάρει το απόγευμα από το γραμματοκιβώτιο αλλά αξιώθηκα να ησυχάσω κατά το μεταμεσονύκτιο.

«Νοέμβριος 2008: η ώρα της σιωπής για τη Φωνή. Με αυτό το φύλλο, υπ’ αριθμ. 1166 του Νοεμβρίου 2008, η Φωνή της Γορτυνίας αναστέλλει τη λειτουργία της μετά από 75 χρόνια συνεχούς λειτουργίας»

«Τη Φωνή της Γορτυνίας»  ίδρυσε ο Παρασκευάς Κοντοές από του Κουρουνιού. Ίσως η αρχαιότερη εφημερίδα της Αρκαδίας, δεν είμαι σίγουρος.  Ο ιδρυτής της για να γράψει την εφημερίδα του με τα πόδια γύριζε τη Γορτυνία και τα χωριά της. Για την ενημέρωση των απανταχού Αρκάδων και Γορτύνιων. Και πέτυχε, δημιούργησε την καλύτερη εφημερίδα στην Αρκαδία και την έστελνε σε όλο τον κόσμο, όπου υπήρχαν Αρκάδες.

«Έφυγε» ο Παρασκευάς Κοντοές πλήρης ημερών και την εφημερίδα ανέλαβε ο Στέλιος Παπαχρήστου, άνθρωπος ακούραστος, άξιος, και καλόκαρδος. Αυτός με τη σειρά του άφησε τα ηνία της εφημερίδας στη κόρη του και εγγονή του Παρασκευά Κοντοέ, στη Δήμητρα Παπαχρήστου.

Με φρέσκιες ιδέες η Δήμητρα Παπαχρήστου ξεκίνησε τον αγώνα τον καλό, τον δίκαιο, την συνέχεια στην παράδοση της εφημερίδας. Κατάφερε και άντεξε πολλά χρόνια δίνοντας προτεραιότητα στη ποιότητα της είδησης. Ο μεγαλύτερος έπαινος κατά τη γνώμη μου στην προσπάθεια της Δήμητρας Παπαχρήστου, ήταν  η ποιότητα. Δίχως κραυγές, με θεματολογία αξιόλογη.

Οι εποχές αλλάζουν. Και στις ημέρες που διάγουμε, η ποιότητα δεν είναι προσόν, δεν είναι εφόδιο για το μέλλον. Η εποχή μας έχει άλλους θεούς που πιστεύει, έξω από κάθε λογική και ηθική. Στην εποχή των αρπακτικών, στη δική μας δηλαδή εποχή, η συνέχιση της έκδοσης της αξιόλογης εφημερίδας, δεν είχε κανένα νόημα. Και σοφά πράττοντας η Δήμητρα Παπαχρήστου, ανέστειλε την έκδοση της αρχαιότερης Αρκαδικής εφημερίδας. Με πόνο αλλά και με χαρά.

Με πόνο για το σήμερα. Αλλά και με την ελπίδα πως στο μέλλον  - που η Ελλάδα και η Αρκαδία θα μπούν σε τροχιά πολιτισμού - που οι άνθρωποι θα μπορούν να κοιτάζουν και λίγο μακρύτερα, η εφημερίδα θα μπορέσει και πάλι να απευθυνθεί στους χιλιάδες αναγνώστες της.

Η Φωνή της Γορτυνίας εξέφραζε κατά την ταπεινή μου γνώμη και την ουτοπική Αρκαδία. Αυτήν για την οποία πολλοί κόπτονται και τάχα μου την ανακαλύπτουν. Την Αρκαδία που ο Ben Okri δεν κατάφερε να δεί στις ημέρες μας. Αλλά και άλλοι πολλοί…

Στην εποχή μας που δρουν οι επαγγελματίες οραματιστές, για την προβολή και το κέρδος διότι η Αρκαδία «πουλάει», η Δήμητρα Παπαχρήστου είχε το σθένος να αρνηθεί να «πουλήσει» ψεύτικα λόγια.

Τρείς γενιές μόχθησαν  και κουράστηκαν για τη Φωνή της Γορτυνίας. Και τρείς γενιές την περίμεναν με λαχτάρα για να μάθουν. Η Δήμητρα Παπαχρήστου, της τελευταίας γενιάς, αντάμα με εμάς της ίδιας γενιάς, έκανε ένα βήμα μπροστά.

Μέσα από τις λιγοστές αυτές γραμμές, και μέσα από εμένα και ο παππούς μου και ο πατέρας μου που δεν ζούν πλέον, ευχαριστούμε τη Φωνή της Γορτυνίας .


Βασίλης Κ. Αναστασόπουλος