Ο Γιάννης Τσέλεπος, πολιτογραφημένος πλέον Αρκάς, οριοθετεί τη ζωή του με το Μοσχοφίλερο, τα κρασιά και τα αμπελοτόπια του, στα αρκαδικά βουνά.

Πρωτοβλέπεις το σπίτι δίπλα στο δρόμο, με φόντο τα αρκαδικά βουνά - ένα αυθεντικό «κονάκι». Εκεί ο Γιάννης Τσέλεπος, εκ Κύπρου ορμώμενος, περνάει τον περισσότερο χρόνο του. Oλα εκεί: το αμπέλι, τα μηχανήματα, το οινοποιείο, η κάβα, το τζάκι, που τριζοβολάει, οι άνθρωποί του, το κρασί. Φτάσαμε ένα μεσημέρι μιας από τις πιο κρύες μέρες του φετινού χειμώνα και οι γύρω λόφοι ήταν πασπαλισμένοι με χιόνι. Μας υποδέχτηκε το αναμμένο τζάκι και η μοσχοβολιά του καμένου ξύλου έσμιξε με το άρωμα του καφέ και του τσαγιού, δημιουργώντας την αίσθηση της θαλπωρής που πάντα έχει ανάγκη ο ταξιδιώτης…

Η κουβέντα άρχισε από την Κύπρο, μια που η ντοπιολαλιά του Τσέλεπου δεν σε αφήνει να την ξεχάσεις, όταν σου λέει: «Εγώ ζω από το κρασίν και μόνον», με όλα τα «ν» έντονα και έρρινα. Εφυγε από το νησί δεκαεννιά χρόνων το 1974 μαζί με άλλους που τους έδιωξε η τουρκική κατοχή και, λιποτάκτης και κυνηγημένος, έφτασε στη Γαλλία, στη Βουργουνδία, όπου παρακολούθησε μαθήματα οινολογίας, πηγαινοερχόμενος, ταυτόχρονα, στο Παρίσι. Εντονα πολιτικοποιημένος, γίνεται πρόεδρος του Γαλλικού Συλλόγου Κυπρίων Φοιτητών. Το άρωμα του Μάη του '68 που είναι έντονο ακόμη στη χώρα, το κίνημα των Πρασίνων και μια χαρακτηριστική τάση για φυγή, που ούτως ή άλλως έχει ο ίδιος, «σφραγίζουν» τον νεαρό οινολόγο που έρχεται αργότερα στην Ελλάδα.

Το 1980 βρίσκεται τυχαία στη Μαντινεία -έρχεται με ένα φίλο του για κυνήγι- και από τότε η ζωή του θα συνδεθεί άρρηκτα με την αρκαδική γη. Από το 1981 ώς το 1989 είναι σύμβουλος - οινολόγος του Νασιάκου και του Κώστα Αντωνόπουλου και εμπλέκεται άμεσα στο ζωντάνεμα της ποικιλίας Μοσχοφίλερο, στη σωστή οινοποίηση και εμφιάλωσή της. Ετσι «μπολιάζεται» πλέον με το ενδιαφέρον για την περιοχή αυτή.

Από εκεί και μετά, οι χρονιές μετρούν σαν σταθμοί ζωής: το '89 φυτεύει τα πρώτα αμπέλια του. Το '92 βγάζει το πρώτο κρασί. Το '94 φτιάχνει το Κτήμα. Το '96 έρχεται το πρώτο αφρώδες. Το '97 γεννιέται το Gew­rztraminer. Το '98 είναι η σειρά των κόκκινων «Κοκκινόμυλος» και «Αμπελοτόπι». Και οι διακρίσεις αρχίζουν να πέφτουν βροχή: 75 χρυσά μετάλλια σε συμμετοχές, ενώ ο «Κοκκινόμυλος» ξεπερνάει όλες τις προσδοκίες όταν το 2001, η σοδειά του 2000, στο STAR WINE στη Φιλαδέλφεια, ανακηρύσσεται το καλύτερο Merlot του κόσμου.

Η κουβέντα με τον Γιάννη Τσέλεπο δεν είναι ποτέ ανιαρή, μια και διανθίζεται με εντάσεις, καθώς τα ξεστρατίσματα οδηγούν σε πολιτικά μονοπάτια, ξεφεύγοντας συχνά από το κυρίως θέμα που είναι το κρασί και το οινοποιείο.

Περπατώντας στ' αμπελοτόπια

Oμως, ήρθε η ώρα να αφήσουμε τη θαλπωρή του σπιτιού και να πάμε βόλτα στο κτήμα, που όπως λέει ο ίδιος, «έχει χτιστεί» σε δύο επίπεδα: το ένα με τις ελληνικές ποικιλίες και το άλλο με τις υπόλοιπες. Από τη μία, δηλαδή, το Μοσχοφίλερο στη Μαντινεία και το Αγιωργίτικο στη Νεμέα και το τελευταίο απόκτημα, το Κτήμα Δρυόπη, σε συνεργασία με το νέο πρόσωπο του ελληνικού κρασιού, τον Αλέξανδρο Αβατάγγελο.

Αυτές οι ποικιλίες συμπληρώνονται από τις ξένες: το Chardonnay το Cabernet το Merlot και το Gew­rztraminer.

Το κτήμα στην Αρκαδία είναι μια αγκαλιά 350 στρεμμάτων, τα υπόλοιπα είναι 70 στρέμματα στη Μαντινεία και 55 στη Νεμέα. Τα βουνά «αγκαλιάζουν» τα αμπέλια του κτήματος προστατεύοντάς τα από τις άσχημες καιρικές συνθήκες. Οι αμπελιές απλώνονται γυμνές -εικαστική παρέμβαση στο χειμωνιάτικο τοπίο- στις πλαγιές των λόφων.

Διαβήκαμε το πρώτο κομμάτι που ο Γιάννης Τσέλεπος αγόρασε μόλις ήλθε σ' αυτόν τον τόπο. Περπατήσαμε στα αμπελοτόπι του κτήματος, στο Μαρμαριά που έχει το Chardonnay, κατεβήκαμε τη χαράδρα όπου βρίσκεται ο Κοκκινόμυλος, με το Merlot. Εδώ ο παλιός μύλος ανακαινίζεται για να ενταχθεί στον ευρύτερο περιβάλλοντα χώρο που διαμορφώνεται για να γίνει τόπος περιπάτου. Σκαρφαλώσαμε στον Aγιο Τρύφωνα, το πετρόχτιστο εκκλησάκι του κτήματος και αγναντέψαμε τα αμπελοτόπι, το Αυλοτόπι με το Cabernet και τη Μελισσόπετρα με το Gewurztraminer. Κι από το λοφάκι αγναντέψαμε την Τρίπολη και το Μαίναλο. Μαγεία…

«Ονειρεύομαι ένα μεγάλο κρασί»

Επιστρέφουμε στην πραγματικότητα, ακούγοντας τον Γιάννη Τσέλεπο να αναφέρει με αγάπη τους συνεργάτες του στο δύσκολο έργο της παραγωγής ποιοτικών κρασιών: ο Τάκης Σμηρνιώτης, υπεύθυνος παραγωγής, η Αννα Κουκουλά, υπεύθυνη εργαστηρίου, ο Νίκος Τζανετής στο μάρκετινγκ, ο Θάνος Φακορέλης, σύμβουλος οινολόγος, ο Γιώργος Γκερμάνης, σύμβουλος αμπελουργίας, ο Βασίλης Λώλης, υπεύθυνος αμπελώνα, ο Γιάννης Τσιβρής στον ποιοτικό έλεγχο. Πέντε οινολόγοι ανάμεσά τους, παρακαλώ!

Η κουβέντα συνεχίζεται κατά την επιστροφή μας στο οινοποιείο. «Προσπαθώ», μας εξομολογείται ο Γιάννης Τσέλεπος, «να αγοράζω τόπο για να μεγαλώνει το κτήμα». Θέλει να μεγαλώσει τον αμπελώνα. Θέλει να βελτιώσει την τεχνική στο αμπέλι. Θέλει να πειραματιστεί ακόμη με την τεχνική στο οινοποιείο. Ονειρεύεται να βγάλει κάποια στιγμή ένα πολύ μεγάλο κρασί και το περιμένει από το Merlot ή το Αγιωργίτικο. Αυτό όμως που πραγματικά ονειρεύεται και θέλει είναι να μπορεί να φεύγει από την Αθήνα να δραπετεύει στην Αρκαδία, που την αγαπάει πολύ, να ηρεμεί το μυαλό του και να χαίρεται από την επαφή με τη γη…

Πηγή: Εφημερίδα Καθημερινή