ΠΕΝΤΑΔΑΚΤΥΛΟΣ
(Με αφορμή τη χαραγμένη τούρκικη σημαία, 1992 Λευκωσία)

Ανοίγω το παράθυρο το φως του ήλιου για να ιδώ!
Αντίκρυ ο Πενταδάκτυλος και βογγάει!...
Πόσο πονάει ετούτο το βουνό!...
Λες και βογγαέι ο Διγενής...

Φεύγει, κρύβεται η χαρά μου,πάει
Σαν λαβωμένο αγρίμι πρόβαλε και τούτη εδώ η μέρα.
Μέσα της σφηνώθηκαν όλα τα βόλια
όλα τα καρφιά που μπήχτηκαν
στης Λευκωσίας την καρδιά και κόψανε στη μέση.

Ποια γιατριά στο χρόνο που περνά
έτσι αδιάφορα, τάχα γυρεύουμε όλοι;
Πονάει, πονάει ετούτο το βουνό
μέσα στην τόση ξεγνοιασιά
στα σπλάχνα του βαθιά σταυρώσανε την Κύπρο.
Αίμα, κορμιά νεκρών και χώμα ένα γίνηκαν εκεί
να χαιρετούν το Μαχαιρά και την πλατεία Ελευθερίας.
Για ποια μεγάλη ανάσταση; Κανείς δεν το γνωρίζει!..
Μονάχα ο Πενταδάκτυλος είν' αρκετός αδέρφια
να μας θυμίζει τη σκλαβιά και την ατίμωση του δίκιου
ώστε ποτέ μη λησμονήσουμε τούτη την προδοσία!..

------------------------------

ΣΥΡΜΑΤΟΠΛΕΓΜΑΤΑ
(Για τους εγκλωβισμένους μέσα στα κατεχόμενα, 1992 Λευκωσία)

Βουβά λαλούν τη θλίψη τους τ' αδέρφια μας στην Κύπρο
χαμογελούν τα χείλη τους, μα η χαρά τους λείπει.
Που να την εύρω αδερφέ να στείλω περιστέρι
να πάει να μου τη φέρει;
Συρματοπλέγματα φρουρούν το σκλαβωμένο αγέρα
θα μπλέξουν τα φτερά του στα προδομένα εδάφη
και θα χαθεί στη λησμονιά που πνίγει τον καημό μας
εκεί π' ακόμα κοχλαστό το αίμα μας κυλάει
μέσα στα κατεχόμενα.

------------------------------

ΧΡΩΜΑ ΣΤΙΣ ΡΙΖΕΣ
(Στο ζωγράφο Ανδρέα Χαραλάμπους, Λευκωσία 1993)

Τη φωνή ψάχνω τ' ανθρώπου που μέσα στην ερημιά του
θαχει το χρώμα της ζεστό, όπως παλάμη σ' άλλη παλάμη.
Ρίζες, κορμιά τυλιγμένα στο σκότος που μάτι ανθρώπινο δεν είδε
της φλέβας τη συμπόρευση στο αίμα της καρδιάς
που λέγεται Ελλάδα...
Χρώμα και στίχος, στίχος και χρώμα
κι εκείνη η μέσα μου κραυγή εξέπνευσε
στ΄ουρανού το ματόκλαδο για ν' αγρυπνούν τ' άστρα
ξυλώνοντας το πέπλο της σελήνης.
Ρίζες, κορμιά τυλιγμένα στο σκότος
Μορφές και ψυχές που σπαράζουν κάτω από πέλματα λύκου
του όποιου λύκου που αγρυκά...
ζητώντας χρόνια και χρόνια το δίκιο τους.

Χρώμα στις ρίζες, χρώμα στις μορφές
για να διαβαίνει ο νους το μονοπάτι της σιωπής
στην ερημιά του πόνου του και να θυμάται:
Πως εκεί μέσα στο χώμα κοιμάται η Λευτεριά
και μας προσμένει όλους...

-------------------------

ΠΕΤΡΑ ΤΟΥ ΡΩΜΙΟΥ
(Πάφος 1993)

Και ποιος δε σταματά εδώ, στο βράχο αυτό σα μαγεμένος;

Η Αφροδίτη όπου νάναι πάλι θ' αναδυθεί
και θάρθει να σε πιάσει από το χέρι
σκύβοντας ελαφρά με χάρη πλάι σου
η ομορφότερη θεά θα σε φιλήσει.
Για χάρη της θ' αφήσεις πράγματα πολλά
αγαπημένε όπως κι αν λέγεσαι...έλα
στα λουτρά μου ανηφόρησε τώρα μαζί κι εσύ
κι έλα εκεί που κάποτε λουζόμουν
του έρωτα τη θλίψη να ξεπλύνεις.
Ο βράχος μένει αιώνες τώρα εδώ
απ' το θυμό του Διγενή Ακρίτα
που έριξε πάνω στους Σαρακηνούς
όταν προσπάθησαν το άβατό μου με βία να κουρσέψουν.
Άσε το χάδι σου απαλό και την καρδιά σου δώσε
αγαπημένε άγνωστε θνητέ δες τη θεά του Έρωτα
π' απλώνεται στις ακτές σου και στρώσε μπρος στα πόδια της
τις λιγοστές χαρές σου.
Με άγνωρη πλέρια ομορφιά λυκνίζει το κορμί της
εκείνη που εδάμασε καιρούς το μένος των θηρίων.

Στην πέτρα τούτη του Ρωμιού γίνε κι εσύ κομμάτι
για ν' απορούν όσοι περνούν
πως μπόρεσες κι αντιστάθηκες στον βιασμό της Κύπρου.

--------------------

ΑΧ! ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ
(Αφιέρωμα στα παιδιά της Καρπασίας με αφορμή τα τηλεφωνήματα που λάμβανα από νυχτερινές ραδιοφωνικές εκπομπές, Λευκωσία 1993)

Στο Ριζοκάρπασο, στην Αγιά Τριάδα, στον Κορμακίτη
ζουν κάποια μικρά Κυπριωτόπουλα παιδιά
εγκλωβισμένα στ' άγια χώματα παλεύουν
δίχως χαρά μες στη σκλαβιά τους...
Σιγανές, φοβισμένες οι φωνούλες τους
πικρές οι ανάσες τους, που το πέλαγος τριγύρω σημαδεύουν...
Των ματιών τους η μεγάλη πεθυμιά
σκαλώνει, σκαλώνει και ματώνει στα συρματόπλεγμα.
Η θάλασσα!..Πίνει τον πόνο τους αγάλια η θάλασσα
για ν' αλαφρώνει ο καημός. Μεγάλος ο καημός
της τόσης-τόσης ερημιάς τους...

Τα παιδιά της Καρπασίας είναι εκεί!..
Εγκλωβισμένα μένουν και μας προσμένουν...
Μες στα ολόγιωμά τους βλέμματα σκιρτά η αγωνία...
Το όνειρο τάχα ή κάποια ελπίδα κρύβουν
κι αντιστέκονται οι γονείς τους τόσα χρόνια;
Τα παιδιά της Καρπασίας είναι λυπημένα...
Αχ!..Να μπορούσα μες στα ερείπια
σαν τη μικρούλα σαύρα να γλιστήσω ως εκεί
αντίκρυ στον ήλιο σε μια πέτρα να σκαλώσω
και να μού  'διναν μορφή ανθρώπου στο κατόπι κάποιοι θεοί

........................

Αχ!..Να μπορούσα!..

Τραγούδια χαρωπά στ' αυτιά τους να σφραγίσω
κι ένα γέλιο να ζωγραφίσω στα χείλη τους λουλούδι
ίσως, λέω ίσως, στα ναυάγια μάτια τους
κάποιες σχεδίες ερειπωμένες ν' ανασύρω...
Άχ!..Να μπορούσα το πνεύμα της αρχαίας θεάς
και τους Αρκάδες τους παλιούς να αναστήσω
μες στο νησί πάλι να κλειούσα σαν και τότε...
Θα γύριζαν ωραίοι καιροί και η Ελευθερία

δε θα ζητιάνευε στους δρόμους φιμωμένη.

Νότα Κυμοθόη
Από το βιβλίο της "Ιύζουσα νήσος" ποίηση Αθήνα 1995