Καιρό τώρα ο τσοπάνης έψαχνε τα δυό πρόβατα που είχαν φύγει από το μαντρί. Στην αρχή φοβήθηκε πως ο κακός λύκος είχε κάνει τη ζημιά. Μετά όμως θυμήθηκε ότι ο τελευταίος λύκος στην Αρκαδία, σκοτώθηκε από αντάρτη στον εμφύλιο, στα υψώματα του Πάρνωνα. Κάπως ηρέμησε. Που θα πάει, μονολόγησε, θα γυρίσουν πίσω. Και γύρισαν.

Κάνουν τα πρόβατα δίχως μαντρί? Τόσους μήνες αποκομμένα, χαμένα στις λαγκαδιές και στα σούρματα, διψασμένα, φοβισμένα, ένα πράγμα σκεφτόντουσαν κάθε βράδυ που έβρισκαν απάγκιο για λίγο ύπνο, πότε θα ανταμώσουν και πάλι τη στάνη, τον τσοπάνη τους.

Δειλά-δειλά, γύρισε αρχικά το ένα, πριν λίγες ημέρες επέστρεψε και το δεύτερο, το πιο ατίθασο. Χώθηκαν στην αγκαλιά του τσοπάνη, που τ’αγκάλιασε και με πατρική στοργή τάσφιξε στην αγκαλιά του. Συγκινημένα αυτά, ορκίσθηκαν πίστη, υπόσχεση στον φύλακα και τσοπάνη τους πως δεν θα ξαναφύγουν. Που να πάνε άλλωστε? Πρόβατα είναι, έχουν μάθει μια ολόκληρη ζωή να υποτάσσονται στα παραγγέλματα του αφεντικού τους.

Το αφεντικό τους όμως έχει καλή ψυχή. Τα είδε ταλαιπωρημένα, αδυνατισμένα, ταπεινωμένα. Σκέφτηκε: αυτά για να μου δώσουν το γάλα που θέλω, πρέπει να δυναμώσουν, να ξεκουραστούν. Το δικό τους γάλα, ίδιο και περισσότερο θα το παίρνω προς το παρόν από τα υπόλοιπα που θα αρμέγω λίγο περισσότερο.

Στη στάνη, το κοπάδι παρακολουθούσε με ιδιαίτερη συγκίνηση. Μάλιστα ένα μικρό προβατάκι, προσφέρθηκε να δίνει περισσότερο γάλα, όσο καιρό θα κάνει το χαμένο αδελφάκι του να ανακτήσει και πάλι τις δυνάμεις του.

Η στάνη λίγο έλλειψε να γκρεμισθεί από τα βελάσματα (δείγματα χαράς). Είχαν προστεθεί μάλιστα και μερικά νέα πρόβατα που χαιρόντουσαν μαζί με τα παλιά.

Αφού όλα αυτά κάποια στιγμή τελείωσαν, τα καλώς ορίσατε και τα καλώς σας βρήκαμε, μπήκαν σιωπηλά στη στρούγκα για το συνηθισμένο άρμεγμα. Η στάνη είχε ξαναβρεί το δρόμο της.

Στα Αρκαδικά υψίπεδα, αιώνες τώρα, η ζωή είναι ίδια. Το σκηνικό πάλι το ίδιο. Τσοπάνης, στάνη, πρόβατα, άρμεγμα, γάλα. Όλα προϊόντα αναλώσιμα, όπως και ο άνθρωπος. Ο τσοπάνης αγαπάει τη στάνη του, ανά πάσα στιγμή όμως αγοράζει και πουλάει. Πότε με το κιλό, πότε με το κεφάλι. Κάθε φορά και διαφορετικά, ανάλογα με τις ανάγκες του. Για να έχει πάντα καλή και δυνατή στάνη. Αραιά και πού, κάποιο πρόβατο θα ξεφύγει, θα χαθεί, θα λοξοδρομήσει. Αδύναμο όπως είναι όμως, πάντα προτιμά τη σφαγή από τον τσοπάνη και όχι από το λύκο.

Για πολλά χρόνια στην Αρκαδία, όλα είναι ίδια. Οι τσοπάνηδες, τα πρόβατα, οι λύκοι. Κι ας ρημάζει ο τόπος. Δυστυχώς το πρόβατο θα μείνει για πάντα πρόβατο, δεν έχει μυαλό αλόγου να χλιμιντρίσει περήφανα, να καλπάσει με το κεφάλι ψηλά, να μυρίσει τον καθαρό αέρα και ν’ αντικρίσει ελεύθερο αλπικά λιβάδια.

Ποτέ η Αρκαδία δεν είχε καλά άλογα……….

28/07/2006