Στέκομαι με περίσκεψη στην εξέλιξη της ιστορίας του παιδιού της Βέροιας και την παράλληλη των παιδιών της ίδιας πόλης που φύτρωσαν σαν τα λουλούδια της πέτρας.

Συνήθως τα λουλούδια της πέτρας και των βράχων, έχουν αγκάθια για να φυλάγονται και να αμύνονται, τραχιά φύλλα, για να αντιστέκονται στην ξηρασία και στους αέρηδες και όταν ανθίσουν κάνουν ένα άνθος σπάνιας ομορφιάς.

Στην ιστορία αυτή δεν μπορώ παρά, σαν μάνα, να λυπηθώ για τον ωραίο -σε χαρίσματα- αναίτιο Αλέξανδρο/Alex  , ένα λουλούδι που μεγάλωνε με σωστή φροντίδα, σαν σε θερμοκήπιο, γιατί ίσως ταλαιπωρήθηκε σε μεταφυτεύσεις και ρίζωμα. Αλλά και για ΟΛΑ τα άλλα -άτυχα- υπαίτια ως φαίνεται, παιδιά. Τα παιδιά που ατύχησαν στη μεταφύτευσή τους, τα παιδιά που σαν τον σπόρο της παραβολής, φύτρωσαν στο βράχο, με περιορισμένη και δεδομένη την ικμάδα τους.

Σαν μάνα πάντοτε, δεν μπορώ παρά να λυπηθώ για την κατάντια μας σαν λαού, εν έτει τεχνοκρατικώ 2006, στο θεσμό της οικογένειας, στον ιστό της κοινωνίας, στο θεσμό του σκολειού και της μάθησης... Η αιτία της ενδοσκόπησης δεν είναι μόνο τα συμβάντα της Βέροιας, είναι πλήθος ερεθισμάτων που με κυκλώνουν καιρό. Ρητορικά και αναπάντητα τα ερωτήματά μου θαρρώ:

Ποιοι γονείς μεγάλωσαν και άφησαν στην τύχη τους τα νεαρά αυτά αγόρια και πλήθος άλλων παρόμοιων παιδιών, που μεγάλωναν σαν οικόσιτα ζώα, χωρίς αγωγή, χωρίς έλεγχο, χωρίς ηθικές αναστολές, χωρίς πρότυπα;

Ποιοι γονείς παντρεύονται, γεννούν και ανεύθυνα χωρίζουν πετώντας στο δρόμο τους δικούς τους, σαν τα γατάκια στο άχτιστο οικόπεδο;

Ποια μάνα μεγάλωσε το παιδί που ανεξέλεγκτο, καθώς δεν ξέρει να διαχειριστεί θυμό και απόρριψη, σκότωσε δίχως πραγματική αφορμή, την κοπέλα στην τουαλέτα κέντρου στην Κόρινθο;

Ποιος γονιός ανέθρεψε ένα κτητικό, όσο και εγωιστή νέο που σκοτώνει την άλλη ωραία κοπέλα στη Βέροια που τον απέρριψε ερωτικά;

Ποιος γονιός ευθύνεται για την ψυχοπαθολογική περίπτωση των παιδεραστών που εκμεταλλεύονται την ανωνυμία του διαδικτύου και την ευπιστία των παιδιών ώστε είτε να τα βιάζουν όπως στην περίπτωση της 17χρονης ή να τα εκθέτουν και να τα εμπορεύονται φωτογραφικά;

Ποιος είναι ο γονιός που ανέθρεψε χωρίς περίσκεψη παιδιά, που δεν σέβονται τον ίδιο, (ξεκινώντας απλά με την κατάργηση της προσαγόρευσης μαμά/μπαμπά και την αντικατάστασή της με το μικρό όνομα, χάριν της κατάργησης της αυθεντίας), τη φύση, το περιβάλλον, την ιδιαιτερότητα και τα δικαιώματα των άλλων; Αυτονόητα κάποτε και ασκούμενα ακόμα και από τους αγράμματους και ασπούδαχτους γονείς άλλων εποχών. Τους γονείς που τους ένοιαζε να βγαίνουν "καλά παιδιά" στην κοινωνία.

Ποιός δάσκαλος ξέχασε την αποστολή του, που είναι σπουδαιότερη και από αυτή του γονιού; Ας μην ξεχνάμε ότι στα παιδαγωγικά είναι θέσφατο, ότι κακό οικογενειακό περιβάλλον γιατρεύεται από το σωστό σχολικό, ενώ κανένα σωστό οικογενειακό περιβάλλον δεν αντισταθμίζει τη ζημιά κακού σχολικού.

Ποιός πολιτικοποιημένος νους ετοίμασε παιδιά της ήσσονος προσπάθειας, παιδιά -που με τόσες καταλήψεις και αμφισβητήσεις της αυθεντίας του δάσκαλου- έμειναν γενιές αγράμματα; Παιδιά που με τη σειρά τους, έγιναν αγράμματοι πτυχιούχοι ή συνηθισμένα στη λίγη πνευματική προσπάθεια και στα γρήγορα χρήματα, παιδιά που ηρωοποιούν τραγουδιστές και ποδοσφαιριστές, ακόμα και κακοποιούς;

Ποιός πολιτικοποιημένος νους πέρασε τον ωχαδερφισμό, διορίζοντας ανάξιους και αστοιχείωτους υπαλλήλους στο δημόσιο και στα σχολειά; Ποιος πολιτικοποιημένος νους, ενθάρρυνε τη διαφθορά και την επί χρήμασι εξυπηρέτηση σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής και κρατικής προσφοράς; Ποιός απεμπόλισε την ανάληψη της προσωπικής του ευθύνης, ώστε να παρασύρεται στα εύκολα και ο κοινός λαός;

Πως σαν άνθρωποι στερέψαμε τις πηγές των ηθικών ενδοιασμών και αξιών μας και έχουμε το ακαταλόγιστο μόνο για τις πράξεις μας; Πόσο άνανδροι θα σταθούμε ακόμα;

Θυμάμαι πρόσφατα, τον ανεύθυνο που έχοντας ελευθεριάζουσα ερωτική ζωή, έδωσε αίμα σε ανύποπτους ανθρώπους, ανεύθυνα ανύποπτος και αυτός ότι μπορεί να είναι φορέας aids.

Σκέφτομαι ότι ακόμα και τη δουλειά που πληρωνόμαστε για να κάνουμε την κάνουμε λειψά, επιπόλαια έως ανεύθυνα.

Έτσι, θυμάμαι επίσης εδώ τους "επιπόλαιους" αστυνομικούς της Μυτιλήνης που δέσμευσαν την ζωή ενός αθώου νέου παιδιού, που βιάστηκαν να το χαρακτηρίσουν, να το κατηγορήσουν και να το προφυλακίσουν για βιαστή...

Ή την υπάλληλο εφορίας που αρχειοθετεί επειδή βαριέται, λάθος στοιχεία του φακέλου σου και σε υποβάλλει στου λιναριού τα πάθη, αναίτια...

Ή τη νοσηλεύτρια που δεν χρησιμοποίησε χρονόμετρο ή ξεχάστηκε επειδή κουβέντιαζε και κάπνιζε παρατείνοντας το διάλλειμά της και ήταν λάθος κάποιες σπουδαίες ιατρικές εξετάσεις που επώδυνα και με οικονομική επιβάρυνση χρειάστηκε να τις επαναλάβεις...

Ή το γιατρό που χορηγεί άσκεφτα για τις επιπτώσεις, επικίνδυνο ή καταργημένο αλλού φάρμακο, αλλά δεν αρνείται, ίσα ίσα επιζητεί το φακελλάκι..

Ή την υπάλληλο της ΕΥΔΑΠ, που καλύπτεται πίσω από τον κρατικό της μανδύα και σε χαρατσώνει, ανεύθυνα, άπονα, ανερυθρίαστα. Eνόσω δε της αποδεικνύεις ότι η διαρροή που καλείσαι να πληρώσεις, είτε προκλήθηκε επειδή οι διαπιστευμένοι υπάλληλοι δεν ήρθαν να μετρήσουν ή δεν έκαναν σωστά τη δουλειά τους, είτε είναι τόσο μεγάλη ώστε να γεμίσει πισίνα αθλητικών διαστάσεων, οπότε για να περάσει απαρατήρητη πρέπει να είναι λάθος ο μετρητής τους, ..

Ή τον υπάλληλο που ενώ "φίλησε κατουρημένες ποδιές" για να βρεί τη δουλίτσα του, σε ταλαιπωρεί ας πούμε για μια βεβαίωση, για ένα πιστοποιητικό, που μπορεί να στο δώσει επιτόπου, για να αιστανθεί για λίγο σπουδαίος, μεθυσμένος από εξουσία...

Ή τον άγνωστο περαστικό που σε περιγελά στο δρόμο, ακόμα χειρότερα ενθαρρύνοντας τα παιδιά του να κάνουν το ίδιο, επειδή είσαι διαφορετικός, επειδή δεν θέλεις να γίνεις σαν αυτόν και να του απαντήσεις...

Ή τον έμπορο που θα σου πασσάρει σκάρτο εμπόρευμα, ανενδοίαστα χωρίς σκέψη για τις συνέπειες στην υγεία σου..

Αισθάνομαι ώρες-ώρες σαν να αρμενίζουμε ξυλάρμενοι, χωρίς πυξίδα, πανιά και κατάρτια. Δεν γνωρίζω αν μπορεί να γίνει κάτι σε κοινωνικό επίπεδο και μαζικής ενέργειας. Νομίζω όμως ότι μπορεί να γίνουν πολλά, αν αλλάξουμε σαν μονάδες, αν αλλάξουμε σαν Μανάδες, αν θυμηθούμε στέρεα πρότυπα ίσως εκείνα της γενιάς του ΄60..

Ας ξυπνήσουμε οι γυναίκες, για να μην κλάψουμε σαν μανάδες...

Katerina's Diary