Από τότε που ο πρώτος Έλληνας πήρε τις στράτες της ξενιτιάς γρήγορα κατάλαβε πως η μόνη του δύναμη γιά να επιζήσει θα ήτανε ο ίδιος ο εαυτός του και τα όσα θα μπορούσε να καταφέρει μόνος του. Συνειδητοποίησε πως σε κανέναν δεν θα μπορούσε να στηριχθεί και από πουθενά δεν θα μπορούσε να περιμένει κάποια βοήθεια.

Κι’ αυτά τα συμπεράσματα, μέσα από τα χρόνια που πέρασαν έφτασαν μέχρις εμάς, τους κάπως νεότερους μετανάστες.

Στις διάφορες γωνιές της γης που βρεθήκαμε αναζητώντας μιά καλύτερη τύχη, αγωνιστήκαμε μόνοι μας να βρούμε τους δρόμους μας, να γίνουμε μιά έντονη και τιμητική παρουσία στον τόπο που μας έριξε η μοίρα μας.

Κάπως έτσι τα είδε όλα αυτά και η Χριστίνα Τσαρδίκου, μιά γιατρός στο Μπουένος Άϋρες της Αργεντινής. Δεύτερης γενιάς μετανάστρια η Χριστίνα, όμως από μικρό παιδί είχε κλείσει μέσα στην ψυχή της την Ελλάδα. Κι’ ενώ θα μπορούσε να απολαμβάνει τη ζωή της και τις ελεύθερες ώρες της με την οικογένειά της, η Χριστίνα τα διέθεσε όλα στην ιδέα της ξενιτεμένης Ελλάδας. Έβαλε σαν στόχο της να κάμει μιά οικογένεια όλους τους Έλληνες της Νότιας Αμερικής. Δραστηριοποιήθηκε στην κοινότητα, στην εκκλησιά, στο σχολείο. Και πριν πέντε χρόνια έστησε τη δική της φωνή μέσα από ένα δίωρο εβδομαδιαίο ραδιοφωνικό πρόγραμμα με τον τίτλο «Αντάμωση». «...Όλο αυτό τον καιρό κατάλαβα πως η εκπομπή είχε και έχει έναν ιερό σκοπό...» μου γράφει σε ένα της γράμμα. «...έφερνε τους ξεχασμένους και χαμένους Έλληνες της επαρχίας σε μιά συγκινητική επαφή με τις ρίζες τους...»

Και όλα πήγαιναν καλά μέχρι το 2002 όπου η οικονομική κρίση στην Αργεντινή ανάγκασε πολλούς από τους σπόνσορς της εκπομπής να διακόψουν την οικονομική τους βοήθεια. Και τα προβλήματα άρχισαν. «...πολλές φορές πληρώναμε από την τσέπη μας το ενοίκιο του σταθμού...» μου γράφει.

Από το σημείο αυτό και μετά αρχίζει ένας αγώνας ταχύτητας να βρεθούν τα χρήματα, 600.οο δολ. το μήνα, γιά να μην κλείσει το πρόγραμμα.

Σύμφωνα με όσα μου γράφει ζήτησε την βοήθεια της ελληνικής Πρεσβείας στο Μπουένος Άϋρες και πήρε μόνο ...πολλές ευχές. Η Μητρόπολη Νοτίου Αμερικής που εδρεύει στο Μπουένος Άϋρες όχι μόνο δηλώνει οικονομική αδυναμία αλλά και τα προβλήματά της είναι τόσα που κινδυνεύει ακόμη και αυτή η θέση του Μητροπολίτη Ταράσιου. Ο πρόεδρος του ΣΑΕ Νοτίου Αμερικής κ. Καραβίας της δήλωσε πως «...το ΣΑΕ  δεν βοηθάει σε τέτοιες περιπτώσεις..» Το ίδιο της δήλωσε και ο πρόεδρος του ΣΑΕ Αμερικής κ. Χρ. Τομαράς. Και εδώ γεννάται η απορία την οποία πολλές φορές έχω διατυπώσει. Γιατί ιδρύθηκε το ΣΑΕ και σε τι χρησιμεύει στον απόδημο Έλληνα; Τελικά η Ελληνική Πολιτεία μήπως θα μπορούσε από τα εκατομμύρια δολάρια του ελληνικού λαού που χορηγεί ετησίως στο ΣΑΕ γιά να σιτίζονται τα παράσιτα, να περικόψει 600.οο δολ. τον μήνα και να τα δίνει στην Χριστίνα Τσαρδίκου γιά να συνεχίσει να τραγουδάει την Ελλάδα της ξενιτιάς;

Όπως γράφω και στην αρχή, εμείς οι ξενιτεμένοι έχουμε καταλάβει, ξέρουμε και μας έχει γίνει συνείδηση ότι μόνοι μας θα πρέπει να αγωνιζόμαστε γιά να επιζήσουμε σαν Έλληνες και να μην χαθούμε. Και αυτό το έχουμε αποδείξει. Τα ελληνικά σχολεία της Αμερικής είναι έργο δικό μας. Από την πατρίδα μας δεν είδαμε ούτε ένα τούβλο. Οι εκκλησίες μας είναι έργο των δικών μας ανθρώπων και έγιναν από το υστέρημά τους. Η πατρίδα δεν μας έστειλε ούτε ένα εικόνισμα. Μας στέλνει όμως κάθε τόσο τους βουλευτές της και τους υπουργούς της γιά να μας πουν πως «είναι περήφανοι γιά μας.» Και δεν ντρέπονται

Το ραδιοφωνικό πρόγραμμα της Χριστίνας Τσαρδίκου που έκλεισε πριν λίγες μέρες είναι μιά μεγάλη απώλεια γιά τον ελληνισμό της ξενιτιά. Είναι μιά φωνή, μιά δική μας φωνή που έπαψε να ακούγεται. Κάποιοι θα πρέπει να ντρέπονται γι’ αυτό. Και εμείς θα τους κάνουμε να ντρέπονται ακόμη πιό πολύ διότι θα αγωνιστούμε ώστε η φωνή αυτή να ακουστεί και πάλι και να κάνει τους Έλληνες εκεί κάτω ευτυχισμένους. Να τους κάμει περήφανους. Να τους κρατήσει Έλληνες.

Διονύσης Ε. Κονταρίνης  
Πηγή: Kalami.net  Μάρτιος 2006