Ω Πάν, είτε στ’ ατέλειωτου Λυκαίου τα κορφοβούνια, είτε στου Μαινάλου γυρνάς τα πυκνωμένα δάση  

παράτησε της ξακουστής Ελίκης τ’ ακρωτήρι και του Λυκαονίδη εκεί παράτησε το μνήμα, αυτό που ακόμα κ’ οι θεοί θεωρώντας το θαυμάζουν, κ’ έλα σε τούτο το νησί της Σικελίας, έλα.  

Πάψετε, Μούσες, πάψετε τ’ αγροτικό τραγούδι.

Έλα και πάρε, βασιλιά, τούτη μου τη φλογέρα πούν’ ώμορφη, γλυκόφωνη και με κερί δεμένη

γιατί απ’ τον τόσον έρωτα στον Άδη κατεβαίνει ο Δάφνις που τα βώδια σου βόσκει εδώ πέρα, ο Δάφνις που τις δαμαλοπούλες σου, τους ταύρους σου ποτίζει.

Πάψετε, Μούσες, πάψετε τ’ αγροτικό τραγούδι

Βάτοι κι αγκάθια, τώρα σεις βγάλετε μενεξέδες και συ, ζιμπούλι, στόλισε τ’ αγκαθωτά βοτάνια, οι άκαρπες κουκουναριές ας κάνουν τώρ’ αχλάδια

τώρα τα λάφια, θαρρετά, ας κυνηγούν τους σκύλους και τώρα οι κούκοι ας κελαϊδούν τ’ αηδόνια να σωπαίνουν κι όλα ας αλλάξουνε στη γη μιά που πεθαίνει ο Δάφνις.

Πάψετε, Μούσες, πάψετε τ’ αγροτικό τραγούδι.

Αυτά είπ’ ο Δάφνις κ’ έπεσε, κ’ έδραμ’ η Αφροδίτη  κ’ έδραμε κ’ εδοκίμασε να τον ανασηκώση·

μα της ζωής του την κλωστή την είχαν κόψει οι Μοίρες και τον επήρε αγύριστα του χάρου το ποτάμι, το Δάφνι που τον έστεργαν Μούσες και Νύμφες όλες.  

Πάψετε, Μούσες, πάψετε τ’ αγροτικό τραγούδι.

Και συ, καλέ γιδοβοσκέ, δόσε μου το ποτήρι, δόσε μου και τη γίδα σου να την αρμέξω τώρα, να στάξω από το γάλα της πρώτα σπονδές στις Μούσες.

Μούσες, σας χιλιοχαιρετώ και για δική σας χάρι άλλη φορά γλυκύτερα θα ξανατραγουδήσω.

Απόσπασμα από την ωδή «Θύρσις»  του Θεόκριτου σε μετάφραση του Ι. Πολέμη από τον «Μικρό Απόπλου»

Α.Κ.Β