Φιλέλληνες. Μια λέξη, πολλά νοήματα, μία η εκτίμηση, ένας ο  πόθος μία η λατρεία, ένας ο θαυμασμός και μία η αγάπη των ανθρώπων από άλλα κράτη ή άλλες φυλές που αγαπούσαν τους Έλληνες και συμπαραστέκονταν σε μια από τις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής τους: την Ελληνική Επανάσταση.

Θεωρήθηκε θείο δώρο για τους Έλληνες αγωνιστές η προσφορά των φιλελεύθερων ανθρώπων από όλο το κόσμο και από την Βαυαρία που ήρθαν να συμπολεμήσουν με τους ξεσηκωμένους ραγιάδες. Βέβαια υπήρξαν και κοινοί τυχοδιώκτες που κάθε άλλο παρά φρόντιζαν για την ελευθερία της πατρίδος αλλά όσοι μπόρεσαν να δουν με καθαρό μάτι τον αντικειμενικό σκοπό της επανάστασης ήταν και οι πραγματικοί συμπαραστάτες του Ελληνικού έθνους. Άλλοι με τα όπλα και άλλοι με την πνευματική και υλική συμπαράσταση έγραφαν λέξη-λέξη την ιστορία της νεωτέρας Ελλάδος. Από τον Λουδοβίκο τον Α΄ πατέρα του Όθωνα, του πρώτου βασιλιά της Ελλάδος (1832-1862), που ήταν λάτρης της  Ελληνικής κουλτούρας και της αρχαιότητος  μέχρι και των διαφόρων περιηγητών της εποχής (Ντανενμεργκ)   βασικός στόχος ήταν να εξυψωθεί το μεγαλείο της Ελλάδας και να αποκτήσει πολιτιστικό και πολιτικο-κοινωνικό προορισμό στο πλαίσιο ενός γενικότερου καλού για τον Ελληνισμό και την Ευρώπη. Κριτικοί και μελετητές της Ελληνικής πραγματικότητας οι φιλέλληνες ήρθαν στην επαναστατημένη Ελλάδα «είτε γιατί διώκονταν από τις κυβερνήσεις των χωρών τους ή γιατί δεν ανέχονταν να ζουν κάτω από ανελεύθερα καθεστώτα. Οι στρατιωτικοί αυτοί βλέπανε τον αγώνα τους δίπλα στους Έλληνες επαναστάτες, ως τη συνέχεια του αγώνα που έκαναν στις χώρες τους για την ελευθερία.». Χωρίς να έχουν καμία ανάγκη αλλά μόνο ηθική δέσμευση απλοί στρατιώτες τάχτηκαν στις πολεμικές επιχειρήσεις . Στη φαντασία τους ήταν δυνατό το όραμα της κλασσικής αρχαιότητας, πράγμα που αργότερα με το νεοσύστατο κράτος θα αποτελούσε ένα μονοπάτι δύσβατο, καθώς το ουτοπικό αυτό ιδεώδες προκαλούσε σύγχυση κατά την διαμόρφωση της νέας πολιτιστικής ταυτότητας των Ελλήνων.

Μεταξύ των φιλελλήνων ήταν οι Μπέκ Φρειδερίκος, Μπένιγτσεν Όθων Γουσταύος, Μπλοντώ, Μπόεμαν, Μπόν, Μπόρμαν, Μπρέϊλ Εδουάρδος, Μπρουκμπάχερ Ανδρέας, Φρειδερίκος Δίχμαν, Κάρολος Δείχριχ, Ιωσήφ Δόζιος, Εϊζεν, Εμερλ, Ερουστ, Φερρέρος, Φίνστεντ, Φίσερ, Φίτς-Γιβών, Λουδοβίκος Ιωσήφ Φλοράνς, Αντώνης Φορτσάνος, Λουδοβίκος Κάϊζεμπεργ, Αντ. Καλμπάχερ, Στέφανος Κλαύδιος Ριγάλ, Γαβριήλ Ριγάλ, Φίλιππος Ριβελ, Αλβέρτος Νόϊμγτερ, Νουσμπάουμ, Ομπερτ κ.λ.π.

Οι περισσότεροι από αυτούς σκοτώθηκαν στο Πέτα, στο Ανάπλι στην Ακρόπολη στο Μεσσολόγγι και αλλού. Οι περισσότεροι από τους  φιλέλληνες επηρέασαν την Ευρωπαϊκή πολιτική που τελικώς οδήγησε τα γεγονότα μέχρι τη ναυμαχία του Ναυαρίνου, πράγμα που δεν ευτύχησε να δεί ένας από τους επιφανείς φιλέλληνες ο Βίλχελμ Μύλλερ. Με τα άσματά του ενίσχυε τον Ελληνικό αγώνα και με το λυρισμό του τόνισε την Ελληνική πολιτιστική «φορεσιά».

Χριστίνας Στρατηγοπούλου PhD