Ούτε εύζωνας, ούτε φρουρός του νόμου και της τάξης υπάρχει πια να σε φυλάει…
Ο ένας έγινε εικονική φιγούρα στην πολυεθνική μακέτα εμπορίας πολέμων κι ο άλλος έγινε εισπράκτορας δασμών και προστίμων ανεξέλεγκτης έμπνευσης.

Οι παρελάσεις γίνονται «για τα μάτια» των γερόντων ψηφοφόρων που επιμένουν να θυμούνται και των εμπόρων που κοιτάνε πόση απ’ τη σαβούρα-stock που έχουνε στ’ αμπάρια τους μπορούν να μας πουλήσουν…

Η ιστορική μνήμη υποσιτίστηκε επιμελώς στα θρανία με το αλάνθαστο σχέδιο του αργού θανάτου και όπου να ναι ξεψυχάει… Τι Σολωμός, τι Φοίβος της Βανδή… Τι Νικηταράς, τι Harry Potter…
Πολύ άντεξε και η Ακρόπολη… Σύμβολο μιας γενναίας ελληνικής ανθοφορίας… Πνευματικός φάρος του κόσμου μας… Τώρα «πωλείται όπως είναι επιπλωμένη»… με μουσεία και promotion φορτωμένη.
Κι ο παπάς που ήταν κρυμμένος μέσα στ’ άγιο βήμα, την κοπάνησε γιατί έχει εκπομπή στου Χαρδαβέλα και business lunch στο Χρηματιστήριο…

Ο Θεός αγαπάει την Ελλάδα που θυμάται κι αγωνίζεται!

Ότι απομένει όρθιο ακόμα στον τόπο αυτό, δεν είναι από τους κυβερνήτες της λησμονιάς και της υποταγής. Δεν είναι απ’ τους καρεκλοκένταυρους των διαβημάτων και της μίζας. Δεν είναι από τους κληρονομικώ δικαίω υποκριτές των Διεθνών, των Ανασχηματισμών, των Χαρτοφυλακίων και των Εuro-πάζαρων.
Είναι όρθιο από κάτι «αγράμματους» παλικαράδες που δεν κατέβασαν ποτέ τη φουστανέλα και τη βράκα τους.
Τόσο «αγράμματους» που ήξεραν ότι πολεμάνε και πεθαίνουν για τα μάρμαρα του Παρθενώνα… Τόσο «αγράμματους» που έγραψαν με το αίμα τους 24 καράτια χρυσάφι ιστορίας…

Διακόσια χρόνια και…, μας κρατάνε όρθιους…
Βαρύς σα μολύβι ο ίσκιος τους, δυνατό σαν μπαρούτι το άρωμά τους…
Από ντροπή στ’ ανάστημά τους και πίνοντας κρασί στη μνήμη τους, κρατήσαμε, εμείς ο απλός ανώνυμος λαός, ότι ψίχουλα μπορέσαμε για τις γενιές που έρχονται…
Είναι οι μόνοι ακοίμητοι φρουροί μας και οι μόνοι που δε θα μας προδώσουν ποτέ…

Εν όψει της 25ης Μαρτίου, που θα ηχήσουν και πάλι ανιαρές κορώνες και μαθητικά μαργαριτάρια… Που θα βρέξει ο ουρανός ψευτοχαιρετούρα και θα φτάσει η λύπη μας στο Θεό, σκέφτηκα να σας κάνω μια ΠΡΟΤΑΣΗ:
Να υιοθετήσει ο ΚΑΘΕΝΑΣ μας έναν γενναίο πρόγονο!
Να ξεκρεμάσουμε την αφηρημένη τέχνη και τον Ρουβά από τον τοίχο μας και να βάλουμε στη θέση τους τις μουστάκες, τις φουστανέλες τις ωραίες μαντήλες και τις πανέμορφες μούρες τους…
Να φτιάξουμε μια γωνιά-εικόνισμα, ένα μικρό μνημείο γι’ αυτόν στο σπίτι μας.
Για να έχουμε κάποιον αξιόπιστο φρουρό να μας φυλάει.
Για να μας αγαπήσει ξανά ο Θεός της Ελλάδας...

Ελένη Παπαδοπούλου
Από τη στήλη «ή του Πάθους, ή του Βάθους», στο τρέχον τεύχος του Πελοποννησιακού περιοδικού ΕΠΑΘΛΟ Φεβρουάριος 2006