Αρκαδικό τοπίο στη βροχή…
σαν υφαντό, στον αργαλειό παρατημένο
με αρχαίο νήμα, γκριζοπράσινη κλωστή
κι αραχνοΰφαντους ιστούς στεφανωμένο

Αρκαδικό τοπίο βροχερό…
σαν υφαντό στον δάκρυ μουσκεμένο
Κίτρινο κρόσσι στα πλευρά σου μια κραυγή
Της ιστορίας το υφάδι ξεφτισμένο

Αρκαδικό τοπίο μου υγρό…
Γόνιμο χώμα που στερήθηκε το σπόρο
Μήτρα ανθρώπων και θεών που αιμορραγεί
Λεύτερο αίμα που πληρώνει ακόμα φόρο

Αρκαδικό τοπίο στη βροχή…
Ουράνιο τόξο που φιδώνει το χορτάρι
Πέτρα βρεγμένη-μνήμη ανάγλυφη, ιερή
της οικουμένης το θεμέλιο λιθάρι

Αρκαδική μου νοτισμένη γη
Αρκαδική μου Μάνα στοιχειωμένη
Λυγμός το σούρουπο αυτό και ειμαρμένη
Λύσε τα μάγια σου, Μητέρα κοιμωμένη!

Ελένη Παπαδοπούλου
Β' Βραβείο στον Διαγωνισμό Ποίησης του Δήμου Λαγκαδίων (1998).