Το σχέδιο για τις νέες μεγάλες Περιφέρειες αφήνει πάλι το Μοριά ανάπηρο…Περιφέρεια Πελοποννήσου χωρίς όλα τα ανατολικά παράλια και νησιά της «πάει να πει» Πελοπόννησος με πατερίτσα. …

Η αλήθεια είναι ότι το εγχείρημα αυτό χρειάζεται «αρετή και τόλμη». Ο τελευταίος που απέδειξε αυτές τις ιδιότητες, ο Σολομών Σολωμού, πέφτοντας ηρωικά, στερέωσε και παγίωσε τον εσωτερικό μονόλογο των πολιτικών μας : «σιγά μη βγάλω εγώ τα κάστανα από τη φωτιά».

Έτσι, τα Αντικύθηρα, καταμεσίς Μυρτώου και Κρητικού πελάγους, αποτελούν μόνιμη σπαζοκεφαλιά των στρατηγών του Κέντρου : «Άμα τα πετάξω στην Κρήτη, θα ξεσηκωθούν οι Κρητικοί και οι Κυθήριοι… Άμα τα δώσω στην Πελοπόννησο θα μου ζητάνε οι Μοραΐτες και τα Κύθηρα»…

Και μια πικρή αλήθεια είναι, πως τα ανατολικά μας ιμάτια που νέμεται η Αττική, δεν καλοβλέπουν την ένταξη τους στην πατρώα γη. Την ιστορική και γεωγραφική τους οικογένεια και μήτρα…. Όλα αυτά τα χρόνια της παράδοξης υιοθεσίας από το Κέντρο, έμαθε η Τροιζήνα πως είναι πιο κοντά ο Πειραιάς παρά το Ναύπλιο….. Πιο κοντά η Αθήνα για τις Σπέτσες και τα Κύθηρα παρά η Σπάρτη….. Πώς να τους αδικήσεις, αφού, για να πας από το Ναύπλιο στην Τροιζήνα περνάς τρεις λαβυρίνθους με δεκατρείς Μινώταυρους.

Κατά την έμπνευση των αρχιτεκτόνων του νέου σχεδιασμού, τα Βάτικα και η Κορώνη, το Ταίναρο και η Ελαφόνησος είναι «πολύ κοντά» στην Αχαϊκή πρωτεύουσα.

Κι εμένα που μου αρέσει να βλέπω το «στρογγυλό φεγγάρι» των πραγμάτων θα με πουν για άλλη μια φορά ρομαντική…..

Ρομαντική, γιατί σχεδιάζω στα όνειρα μου την «Ιπποδάμεια Οδό» που θα ενώνει την αρχαία Ήλιδα με την Ολυμπία, τη Λυκόσουρα, τον Μυστρά, το Γεράκι και την Επίδαυρο Λιμηρά….

Ρομαντική, γιατί βλέπω την «Στυμφαλία Οδό» να ενώνει την αρχαία Ελίκη με τις Μυκήνες, την Επίδαυρο, την Τροιζήνα….

Ρομαντική, γιατί βλέπω την «Απία Οδό» να ενώνει την Πάτρα με την Κλειτορία, την Μεγαλόπολη και τη Μάνη…

Ρομαντική, γιατί βλέπω την «Σικυωνία Οδό» να ενώνει τον Ισθμό με τον αρχαίο Ορχομενό, τον Επικούρειο Απόλλωνα στις Βάσσες, την αρχαία Μεσσήνη και το Ανάκτορο του Νέστορα…

Ρομαντική, γιατί βλέπω δελφίνια και υδροπλάνα, μικρά αεροδρόμια και κρουαζιερόπλοια να μεταφέρουν όλο το χρόνο τους θαυμαστές της Μοραΐτικης κληρονομιάς σε ξενώνες αγαθής και εγκάρδιας φιλοξενίας, όπως αρμόζει στην ηρωική, καλλίστη γη μας… Να τους ταΐζει την Ελληνική παιδεία και τέχνη, να τους ποτίζει την Ελληνική μυθολογία και ποίηση και να τους δίνει επιδόρπιο τον απλό καρπό της γης μας πασπαλισμένο με τα θεϊκά μας βότανα…. Και να τους επιστρέφει σώους και αβλαβείς στους οίκους και τόπους των βαρβάρων ηγετών τους μ’ ένα γενναίο μάθημα Ελληνικής αξιοπρέπειας, πηγαίας ανθρωπιάς και αναντίγραφου πολιτισμού…

Εγώ, όμως, μεσουρανούντος του Μπους και της παγκοσμιοποίησης των Πολυεθνικών, 2006 χρόνια μετά του Χριστού τη θεία γέννηση, σας ορκίζομαι ότι δεν είμαι καθόλου ρομαντική…. Το ‘χω περάσει προ πολλού αυτό το στάδιο… Τώρα είμαι «τρελή κι αλλοπαρμένη» με τη Μοραΐτικη γη… Και ξέρω πως αν το όνειρο του Ισθμού χρειάστηκε δυόμισυ χιλιετηρίδες για να γίνει πράξη, τα δικά μου όνειρα είναι ρεαλιστική πραγματικότητα μιας δεκαετίας…

Τώρα που ανοίγουν οι ουρανοί και φανερώνονται θεοί και καλικάντζαροι, ονειρευτείτε μαζί μου…

Υστερόγραφο: Τα ονόματα και οι χαράξεις των οδών είναι σκέψεις αυθόρμητες και αυθαίρετες που μου προέκυψαν από ζήλεια για την Εγνατία και Αττική οδό…

Ελένη Παπαδοπούλου
Από το περιοδικό της Πελοποννήσου «’Επαθλο» τεύχος 47.