Από το απόγευμα το θερμόμετρο έδειχνε -3. Ο βοριάς δεν είχε σηκωθεί και το κρύο ήταν καλό, ανεκτό. Εκεί κάτω στο φαράγγι, στο γεφύρι του Μπαρμπίνη, υπάρχει η χαμηλότερη θερμοκρασία όλης της περιοχής, χαμηλότερη και από τα ψηλά Μαγούλιανα, ακόμα και από τις κορφές του Μαινάλου. Εκεί, από το γεφύρι και μετά, ο Λούσιος δυναμώνει αρκετά, μεγαλώνει πολύ και η υψομετρική κλίση του.

Στη Δημητσάνα και να μη φυσάει καθόλου, ένα απόμακρο βουητό του ανέμου ακούγεται στις σκεπές των σπιτιών της, ειδικά από την Άγια Κυριακή και ψηλότερα. Εντυπωσιακό πράγματι. Τα σπίτια που κοιτάζουν δυτικά έχοντας στα πόδια τους ολόκληρη τη φαραγγιά, ακούνε καθαρά τους έντονους ήχους από τις κατεβασιές του ποταμού.

Ήταν περασμένες 10 όταν με την Κατερίνα σηκωθήκαμε από το καφέ του «Κόκου» στην πλατεία και πήραμε το σοκάκι για το αυτοκίνητο. Η θερμοκρασία είχε πέσει κι άλλο, - 6 έγραφε το θερμόμετρο. Γλυκιά η βραδιά η αποψινή σκέφτηκα κοιτάζοντας την Κατερίνα κουκουλωμένη στα κασκόλ και τα σκουφιά της.

Ο δρόμος ήταν στεγνός, οι κρυφοί πάγοι στα μυστικά σημεία του μου ήταν γνωστοί. Το φως του φεγγαριού γυάλιζε στα  σημεία του πάγου, μας προφυλάγε. Σκέφτηκα να πηγαίναμε στο χωριό μας  ανάποδα αλλά χιλιομετρικά γρηγορότερα. Το είπα της Κατερίνας και δεν είχε αντίρρηση, δεν ήξερε καλά και τον τόπο…..

Αυτό το γεφύρι του Σαρά είναι επικίνδυνο ακόμα και το καλοκαίρι, τόσο πάγο έχει. Εμείς συνεχίσαμε στο δρόμο μας πηγαίνοντας για Σέρβου. Το φεγγάρι φώτιζε καλά τα βουνά, οι σκούροι όγκοι τους έδειχναν μεγαλύτεροι, επιβλητικότεροι. Μετά το βουστάσιο του γιατρού, ο δρόμος κατηφόριζε για λίγο μέχρι και το ρέμα της Μαλάσοβας. Τα καλοκαίρια αραιά και πού, ερχόμαστε εδώ για καβούρια, το λιγοστό τότε νερό βοηθάει αρκετά στην περισυλλογή τους.

Μετά τη μικρή Μαλάσοβα και τα Μπραβέικα ο δρόμος είναι ανηφορικός, παντού στροφές κι επικίνδυνος. Θέλει προσοχή, ειδικότερα το χειμώνα. Συνεχίζει έτσι μέχρι και το «Σωρό της Γριάς». Από το σημείο αυτό βλέπουμε στο βάθος χαμηλά τα φωτισμένα Λαγκάδια. Αυτά έβλεπε και η «Γριά» πρίν γίνει μύθος. Τώρα τα βλέπει το μνημείο που έχει στηθεί για να τη θυμόμαστε. Εδώ έγινε μάχη μεταξύ του Ιμπραήμ και Ελληνικών δυνάμεων με αρχηγό τον Φώτη Δάρα από Σέρβου. Κάθε γωνιά της Αρκαδικής γής και μια ιστορία.

Φτάνοντας στο διάσελο έσβησα το αυτοκίνητο. Η φεγγαράδα δεν με άφησε να δείξω στην Κατερίνα την Αφροδίτη, ούτε τον Πολικό αστέρα. Την βόλτα στα αστέρια την αφήσαμε γι’ άλλες βραδιές, σκοτεινές, που θα μας επέτρεπαν ένα τέτοιο ταξίδι. Της έδειξα όμως τη γεωγραφία του χώρου, μέχρι και ο σκούρος όγκος του Λυκαίου όρους διακρίνονταν καθαρά.

Από το διάσελο και μετά ο δρόμος έχει κατηφορική κλίση. Φτάνοντας στη διασταύρωση για  Σέρβου και Λυκούρεση, στα δεξιά του δρόμου το «Σωληνάρι» είχε φουσκώσει για τα καλά. Κατεβήκαμε, το θερμόμετρο έδειχνε – 8, ήταν και περασμένες 12. Διψούσαμε με όλη αυτή την παγωνιά γύρω μας. Τα «μπλάντυ μαίρη» του Κόκου καλά ήταν, το ταμπάσκο όμως μας είχε κάψει.  Στο Σωληνάρι ήπιαμε πολύ νερό. Οι πάγοι όμως γύρω από την πηγή έκαναν τα πράγματα επικίνδυνα.

Συνεχίσαμε να κατεβαίνουμε, μετά τα γεφύρια «Μπαμπιώτη» και «Αποστόλη» φτάσαμε στο γεφύρι της «Γκούρας». Από το σημείο αυτό η Γκούρα γίνεται φαράγγι επικίνδυνο και τελειώνει στο Λαγκαδινό ρέμα, βορειοδυτικά από το χωριό Όχθια. Η περισσότερο ασφαλής είσοδος του βρίσκεται κοντά στο χωριό Ψάρι.

Μετά τη Γκούρα, περνώντας ανάμεσα από το χωριό Λυκούρεση, ο δρόμος γίνεται ομαλός, δίχως ανωφέρειες και κατωφέρειες. Φτάσαμε έπειτα από τρείς ώρες στον προορισμό μας, διανύοντας 22 χιλιόμετρα!!. Το θερμόμετρο σταθερό τώρα στους – 8. Η Κατερίνα όρμισε κυριολεκτικά στο σπίτι να βράσει τα ρακόμελα, εγώ έβαλα φαγητό στην ήρα που σαν γνήσιος Ελληνικός ιχνηλάτης φύλαγε το σπίτι από τις αλεπούδες και τα αγριογούρουνα που έψαχναν την τροφή τους στα χαμηλότερα υψόμετρα.

Δεν λέω, καλά είναι τα ρακόμελα και μάλιστα απέναντι στο τζάκι, αλλά βρε Κατερίνα μου, ξημερώματα να ακούμε Hey Hey, My My από τον Neil Young?

Ό Άρτος του Δία
13/02/2006