Νερατζούλα φουντωμένη, πούναι τ’ άνθη σου
Πούναι η πρώτη σου ομορφάδα και τα κάλλη σου

Φύσηξε βοριάς  αέρας και τα τίναξε
Κι η φουρτούνα του πελάου τ’ αποχάλασε

Σε παρακαλώ βοριά μου φύσα ταπεινά
Για ταπείνωσ’ την αντάρα και τον κουρνιαχτό
Τη βοή σου τη μεγάλη και τον αχητό
Για ν’ αράξουν τα καράβια τα σπετσιώτικα
Νάρθουν και τα παλικάρια τα νησιώτικα

Όλα τα καράβια αράξαν κι όλα φάνηκαν
Κι ο λεβέντης ο δικός μου δεν εφάνηκε
Και ποιος ξέρει σε τι κύμα δέρνει να πνιγεί

Και δεν κλαίς την ομορφιά σου κόρη όμορφη
Μόνε κλαίς τον ταξιδιώτη που σ’ απάριασε

Τάχα ποια θα με φιλήσει τα μεσάνυκτα
Τάχα ποια θε ν’ αγκαλιάσει το ξημέρωμα

Στο τραγούδι αυτό η ωραία γυναίκα – μεταφορικά η Ελλάδα, υπονοείται με νερατζιά. Το τραγούδι αυτό αποτελεί ύμνο για την σκλαβωμένη Ελλάδα που πάλευε στον αγώνα του 21. Ακούγεται σε διάφορες παραλλαγές. Την νερατζούλα άκουσα τον Μάρτιο του 2005 στο αμφιθέατρο του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου στη Θεσσαλονίκη από τον Γιώργο Χρουσαλά – πρόεδρο των Αρκάδων Θεσσαλονίκης να την τραγουδά με τρόπο συγκλονιστικό μαζί με την χορωδία του Κώστα Παυλόπουλου.

Α.Κ.Β