Μια πέτρα από πολύ μακριά
Κομψά πελεκημένη,
Στης Αρκαδίας τα βουνά
Βρέθηκε ξεχασμένη.

Καρδιά ψαμμίτη ορεινού
Που κόψανε κομμάτια,
Για βρύσες και καμπαναριά,
Γιοφύρια και παλάτια.

Μάστορα, πρωτομάστορα,
Για κοίτα τι σου βρήκα,
Πέτρα ψαμμίτης , πράσινος
Από αλλού φερμένος!¨

Τη βλέπει ο πρωτομάστορας
και γυάλισε η ματιά του
γυρνά στο μαστορόπουλο
και λεει στην αφεντιά του:

“Μπράβο βρε μαστορόπουλο
Γι’ αυτό το εύρημα σου,
Πάρε δυο ολόχρυσα φλουριά
Να τα χαρεί η καρδιά σου.

Τώρα που την παρατηρώ
Μου ‘ρθε στη θύμηση μου
Πως κι άλλη πέτρα σαν κι αυτή
Έχω στη κατοχή μου.

Ίδια και απαράλλαχτη
Σαν από ίδιο σώμα
Ίδια κοψιά, πελέκημα,
Ίδια υφή και χρώμα.

Αυτός που τη πελέκησε
Μεράκι είχε  περίσσιο
Χέρι αρκούδας δυνατό
Και μάτι αετίσιο.

Από μακριά την έφερα
Σε τούτα εδώ τα μέρη
Τύχη καλή και αγαθή
Στο κτίσμα μου να φέρει.

Κτίσμα μεγάλο δύσκολο,
Μονότοξο γιοφύρι,
Με πέτρα ντόπια , ατσάλινη
Ψημένη στο λιοπύρι.”

Σιμά σιμά τις έβαλε
Θαύμαζε πως ταιριάζουν
“Θεέ μεγαλοδύναμε
Για κοίτα πόσο μοιάζουν!”

“Πελεκητή σε τούτη εδώ
Σκάλισ’ άγιο ποτήρι
Για να ποτίζει ιερά
Γι πάντα το γιοφύρι.

Σ ‘αυτήν εκεί με προσοχή
Φτιάξε τη παναγία
Διαβάτες και πολεμιστές
Να παίρνουν ευλογία.”

Την επομένη το πρωί
Πριν μέρα να χαράξει
Τεχνίτες , ζώα, σκαλωσιές
Βρισκότανε εν τάξη.

Τρεις μήνες πολεμούσανε
με τη βαθιά χαράδρα,
μα νίκησε η μαστοριά
η τέχνη κι η εξυπνάδα

Τις πέτρες βαλαν για κλειδί
τη μιά πλάτη στην άλλη
το τόξο να στηρίζουνε
σαν ξανασμίξαν πάλι.

Η μια βλέπει ανατολή
Ήλιο καλημερίζει
Κι άλλη προς τα δυτικά
Βασίλεμα αντικρίζει...

Το Ποίημα συνέλλεξε ο Νίκος Φωλεριαστός