Η Γιώτα Θεοδώρου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Καλαμπάκα όπου κι ένιωσε για πρώτη φορά την έλξη για την τέχνη της αγιογραφίας. Ο πατέρας της, τεχνίτης πέτρας, εργαζόταν συχνά στα μοναστήρια των Μετεώρων κι από μικρή ηλικία την έπαιρνε κοντά του.  Σ’ εκείνο τον τόπο που, νους και βράχοι μετεωρίζονται μεταξύ γης κι ουρανού, που τα χρώματα της βρεγμένης πέτρας και της άγριας βλάστησης περνάνε στις νωπογραφίες των αψηλών ασκηταριών, εκεί που ο ήχος της καμπάνας και τα κουδούνια των προβάτων στο ηλιοβασίλεμα γίνονται ένα με τους βραδινούς ψαλμούς, καμιά ψυχή δε μένει ασυγκίνητη και δεν αναζητά πορεία.

Στα δεκατρία της, χάνει τον πατέρα της σ’ αυτοκινητιστικό δυστύχημα και μετουσιώνει την απουσία και την αγάπη της πέτρας σε αγάπη  προς τη σύνθεση της αγιογραφίας. Η πορεία είχε χαραχτεί!

Στα δεκαοχτώ της, αμέσως μετά το λύκειο, φεύγει από την Καλαμπάκα για να μαθητεύσει στην Καλλίπολη του Πειραιά, στο εργαστήρι αγιογραφίας της Βασιλικής Τσαρόγλου όπου κι εργάζεται για τέσσερα χρόνια.

Εκεί, από το πλύσιμο των πινέλων, την προετοιμασία της αυγοτέμπερας και των πρώτων σταδίων δημιουργίας μιας εικόνας, περνά με τον καιρό σιγά – σιγά και στο ζωγραφικό μέρος.

Από βοηθός γίνεται συνεργάτης και παίρνει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις φορητής εικόνας. Πλην όμως, βιοποριστικές ανάγκες την ωθούν να τελειώσει και μια σχολή συνοδών βουνού. Ένας καινούριος τετραετής κύκλος αρχίζει - στον εναλλακτικό τουρισμό - κι ένα ακόμα μεγάλο σχολείο ξεκινά μιας και η εξερεύνηση της Ελληνικής φύσης την φέρνουν για μια ακόμα φορά πιο κοντά στις χρωματικές παλέτες που τόσο αγάπησε και σε πορείες Βυζαντινών εκκλησιών από τον Άγιο Παύλο στη Νότια Κρήτη ως τη Παναγιά της Πέτρας στη Λέσβο, κι από την Παναγιά τη γοργόνα που ψάχνει και δε βρίσκει ως  την Παναγία των Χαλκέων, γνωρίζοντας έτσι από πρώτο χέρι τις σχολές αγιογραφίας και το κλίμα στο οποίο αυτές αναπτύχθηκαν.

Την τελευταία τετραετία ζει και εργάζεται στη Δημητσάνα. Έχοντας ως βήμα την επιχείρησή της – τον ξενώνα «Πύργο Ξενιού» - άνοιξε στη Δημητσάνα ένα εργαστήρι αγιογραφίας. Ταυτόχρονα γνώρισε την τεχνική της νωπογραφίας από τον Παύλο τον Σάμιο ο οποίος μέχρι και σήμερα εξακολουθεί να είναι δάσκαλός της. Το εργαστήρι – ένα παλιό τσαγκάρικο – βρίσκεται σ’ ένα γραφικό καλντερίμι της Δημητσάνας. Έχουν διατηρηθεί και αναδειχθεί τα παλιά του κουφώματα, κάποια έπιπλα, χρώματα, καθώς και μερικά από τα εργαλεία του τσαγκάρη που έχουν μπει σε μια περίοπτη γωνιά για να θυμίζουν στους επισκέπτες την προηγούμενη χρήση του.

Η Γιώτα χρησιμοποιεί χρώματα σε σκόνη τα οποία ανακατεύει με αυγόξυδο, φύλλο χρυσού, φυτικές ρητίνες για βερνίκια και παλιά ξύλα τα οποία πρώτα συντηρεί και έπειτα αγιογραφεί.

Στόχος και όνειρό της να αγιογραφήσει σε ναό με τη μέθοδο της νωπογραφίας και να αξιωθεί να αποδείξει ότι η αγιογραφία δεν είναι νεκρή τέχνη αλλά εξελίσσεται και επηρεάζεται από το σύγχρονο τρόπο ζωής.

Arcadians