Ίσως και να ήταν Νοέμβριος, δεν θυμάμαι καλά, αλλά τον περασμένο, του 2004. Είχε μπεί για τα καλά ο χειμώνας στην Αρκαδία όπως και τώρα. Το θερμόμετρο έξω έδειχνε -5, ήταν κοντά στο χάραμα.Με το αυτοκίνητο έφτασα στο «Σωρό της Γριάς», στο διάσελο του Αρτοζίνου. Στα βόρεια έβλεπες σαν πιάτο τα Λαγκάδια καρφωμένα πάνω στο βράχο αγγίζοντας το Λαγκαδινό ρέμα. Στα νότια και δυτικά έβλεπες την Ηραία, το Λύκαιο, τον Επικούρειο Απόλλωνα, τον Ερύμανθο. Στα ανατολικά το Μαίναλο έκρυβε τη μέρα που μόλις έκανε τα πρωινά βήματά της.

Στο σακίδιο ξηρά τροφή, σοκολάτα, σταφίδα και τσάι του βουνού στο θερμός, έφταναν για τη χειμωνιάτικη βόλτα. Τα πρώτα χιόνια είχαν πέσει στη Πίνδο, εδώ ακόμη δεν είχαν φτάσει.

Ανεβαίνοντας στην ανατολική  πλαγιά του Αρτοζίνου ο ορίζοντας μεγάλωνε στα Γορτυνιακά βουνά. Η κορυφή δεν ήταν μακριά από το διάσελο, κάπου 20 λεπτά μόνο. Η θέα από τον Αρτοζίνο σου έκοβε το αίμα, στον Κυπαρισσιακό κόλπο ένα κρουαζερόπλοιο έκανε το δρομολόγιό του. Μα καλά, τόση μικρή είναι η Πελοπόννησος ? Στην Κεφαλλονιά ο Αίνος μόλις άρχιζε να φωτίζεται. Ομορφιά απίστευτη.

Αφήνοντας τον Αρτοζίνο κατηφόρισα προς τα νότια, δεν υπήρχε μονοπάτι αλλά διέκρινα στο βάθος τον αγροτικό δρόμο. Κάπου εδώ υπήρχε και η Αρχαία Αρτοζίνα που για τελευταία φορά αναφέρεται στις Ενετικές απογραφές του 1700. Έψαξα γύρω μου να δώ ερείπια και σωρούς από πέτρες, δεν είδα τίποτα. Ίσως το έμπειρο μάτι ενός Αρχαιολόγου να έβλεπε κάτι παραπάνω. Συνέχισα στον αγροτικό δρόμο που σε πολλά σημεία είχε παγωμένες ακόμα τις νερολούτσες.

Φτάνοντας στον «Ανεμιστό» εμπέδωσα την ονομασία της περιοχής. Οι άνεμοι από παντού δεν σε άφηναν στιγμή να κρατηθείς ακίνητος σε ένα σημείο. Στα δυτικά και πολύ κοντά από το σημείο που βρισκόμουν, μού έκρυβε λίγο τη θέα το Μαζαράκι, μέρος και αυτό του Χαλασμένου βουνού που βρισκόμουν από ώρα πολλή. Διέκρινα στην κορυφή του μια ανθρώπινη φιγούρα. Αμέσως με τη στεντόρεια ! φωνή μου τον καλούσα να μιλήσουμε. Σημασία δεν μου έδινε, ακουμπισμένος στη γκλίτσα του κοιτούσε κατά το πέλαγος. Με τα πολλά, γύρισε νωχελικά προς τη μεριά μου, με είδε καλά – καλά και με αγνόησε!

Έφυγα εξοργισμένος από τη συμπεριφορά του. Κατέβηκα χαμηλότερα βρίσκοντας απάγκιο σε ένα παλιό μαντρί. Πίνοντας το τσάι μου σκέφτηκα πάλι τη συμπεριφορά του ορεσίβιου ανθρώπου. Μήπως τελικά αυτός έπρεπε να εξοργιστεί μαζί μου ? Μήπως του χάλασα την ησυχία του ? Αυτός ο γέροντας αψηφώντας το κρύο και την παγωνιά θέλησε να αγναντέψει την ομορφιά γύρω του. Βρέθηκα εγώ ο βέβηλος και του χάλασα όλη αυτή την αρμονία με τις φωνές μου.

Κατεβαίνοντας στον «πολιτισμό» ρώτησα για τον γέροντα και έμαθα. Ήταν ο Πετρούλιας από ένα μικρό συνοικισμό, τα Πετρουλέικα. Τέτοιοι γέροντες υπάρχουν ελάχιστοι στην Αρκαδία σήμερα που έχει χάσει την ταυτότητα της. Αυτό ο γέροντας γράμματα ίσως να μην έμαθε ποτέ στη ζωή του, είμαι όμως σίγουρος πως αν πιάσει τη φλογέρα του, θα μας διηγηθεί ολόκληρη τη ζωή του με τους ήχους της.

Ευτυχώς που υπάρχουν αυτοί οι λίγοι γέροντες στις βουνοκορφές και περηφανευόμαστε εμείς για την Αρκαδική μας καταγωγή.

Α.Κ.Β
Νοέμβριος 2005