Εμφανίστηκα σε αυτόν τον κόσμο όπως όλοι μας, κάτω από κάποιες συγκλίνουσες συνθήκες. Γεννήθηκα τη χρονιά του κινέζικου Δράκοντα, στο συμβατικό αστερισμό των Ιχθύων, τον αρχαίο Ελληνικό μήνα Ανθεστηριώνα και επτά ημέρες ακριβώς πρίν από την εαρινή ισημερία. Ίσως αυτός να είναι κι ένας από τους λόγους, για τους οποίους ποτέ δεν κατάφερα να εξοικειωθώ με την επικαλυπτικά σωρευμένη αυτή αστρολογία.

Πήρα την πρώτη μου αναπνοή από τον αέρα μιας μυθικής περιοχής, της Μαιναλίας και του ομώνυμου όρους που βρίσκονται στο κέντρο χώρας, πανάρχαιας. Εκείνης που κυριαρχήθηκε από τον παρεξηγημένο και μεγάλο θεό Πάνα. Αυτόν το θεό στον οποίο προσευχόταν ονομαστικά ο Σωκράτης. Και της γής, που την κατοικούσαν όχι απλά οι Προέλληνες και οι Πελασγοί, αλλά οι Προσέληνες, πάντοτε γηγενείς και αυτόχθονες. Που λέγεται μοναδικά, Αρκαδία. Και που σε αυτήν εμφανίστηκε η αρχαιότερη από όλες τις πόλεις του κόσμου, η Λυκόσουρα, η Πρεσβυτάτη και αυτήν αντίκρυσε ο ήλιος σαν την πρώτη συνοίκηση πάνω στο μικρό, αλλά μεγάλο για τις διαστάσεις μας πλανήτη.

Και αν μέσα από αιώνιες καταβολές επιθυμήσουμε να συνδεθούμε με αυτή τη μυστική χώρα του βασιλιά Αρκάδα και ζητήσουμε από το Μαντείο πρόρρηση, θα μας αντηχήσουν τα φαράγγια της, ότι ζητάμε πράγματι κάτι πολύ μεγάλο. Και αν αυτό μας έρθει σα δώρο, όπως στη περίπτωση μου, λέμε απλά ένα μεγάλο ευχαριστώ σε ότι και αν πιστεύουμε.

Και αν ήτανε να ξαναγεννηθώ στην Αρκαδία, θα ήθελα να ήμουν περισσότερο σοφός και πρακτικός. Να μη φύγω ποτέ από αυτήν και να μην έχω περιπλανηθεί άσκοπα, περιηγούμενος τάχα τον κόσμο. Να είχα μείνει αμετακίνητα εκεί, σε οποιαδήποτε από τις μαγευτικές και άγριες κοιλάδες της ή τις μυστικές σπηλιές της. Και να μάθαινα από τα σωρευμένα Ακασικά – Αρκαδικά αρχεία της και τις Δέλτους της δικής της Μνημοσύνης, ότι είναι άξιο να μαθευτεί. Ανέξοδα. Εκεί !

Αλλά και η Αρκαδία βρίσκεται στην καρδιά της Πελοποννήσου, περιοχής που είναι γνωστή σε όλους όσους έχουν μια ιστορική θέαση πριν από την επικράτηση των Ρωμαίων. Αυτής της περιοχής που η νεώτερη μορφή της Ρωμαϊκής κυριαρχίας, οι Φράγκοι, την ονόμασαν Μορέα γιατί τους ενδιέφεραν μόνο οι μουριές της και το μετάξι που μπορούσε να παραχθεί από τα φύλλα τους, τροφή προσφιλής για τους μεταξοσκώληκες και προϊόν πολύτιμο για τη σπουδαιοφάνεια τους. Ευτυχώς ο αιμοσταγής Ιμπραήμ που ερήμωσε τη χώρα, τις έκαψε κι αυτές και έτσι αποκτήσαμε και πάλι το δικαίωμα να την ονομάζουμε με το αρχαίο της όνομα, τιμώντας τον γενάρχη μας Πέλοπα, εκείνον με τον ελεφάντινο ώμο.

Το χωριό μου απέκτησε για ένα διάστημα το όνομα Τρίκορφα, από τη γνωστή μάχη που έδωσε ο Κολοκοτρώνης εκεί στους διπλανούς λόφους, αλλά αργότερα η επίμονη λαϊκή ονοματολογία αποδείχτηκε περισσότερο ισχυρή και επανήλθε στην καθιερωμένη και περίεργη ονομασία του, Σιλίμνα. Αυτό βέβαια είναι ένα δίδαγμα, το οποίο ποτέ δε θα κατανοήσουν οι ονοματοποιοί και οι κυνηγοί της εφήμερης δόξας.

Κατά την επανάσταση του 1770 αυτός ο μικρός οικισμός υπήρξε έδρα του Μυκονιάτη πολέμαρχου Αντώνιου Ψαρού και της περίφημης Ανατολικής Λεγεώνας του, της Σπάρτης. Και το 1825 φιλοξένησε τα όνειρα και το στρατόπεδο ενός ακόμα Ρωσόφιλου αλλά πολύ Έλληνα και αυτού επαναστάτη, του Δημήτριου Υψηλάντη. Και τις δυό φορές βέβαια πλήρωσε την αθέλητη δόξα του πολύ ακριβά. Την πρώτη από τον Οσμάν Πασά, τη δεύτερη από τους φανατισμένους χωρίς λόγο εναντίον μας, Άραβες.

Το σπίτι μας ήταν ένα πέτρινο χαμηλό οικοδόμημα, με παραγώνι, μισάντρα και το μεγάλο δωμάτιο, τη σάλα. Είχε κοντά στην είσοδο του έναν άχαρο φούρνο και στην αυλή το πηγάδι που είχε στερέψει από καιρούς αμνημόνευτους. Στον κήπο του, όπου κυριαρχούσαν οι καλοκλαδεμένες μυγδαλιές, παραξενευόσουνα να βλέπεις μια μεγάλη ακατάστατη συκιά ν’ απλώνει τα πλοκάμια της.

Η μόνη δόξα αυτού του σπιτιού ήταν ότι ο Γέρος του Μοριά καθόταν στο παραγώνι μας, όταν του ήρθαν τα μαντάτα για τη δολοφονία σε χωσιά του γιού του, Πάνου. Και εκεί με το δικό του τρόπο τον έκλαψε αγέρωχα και υποσχέθηκε να τον ξαναγεννήσει, όπως με κάποια ευκαιρία ίσως διηγηθώ αργότερα.

Αυτές λοιπόν είναι οι γεωγραφικές παράμετροι και το χρονοδιάγραμμα της γέννησης μου, συνθήκες δηλαδή κοινές και εξαιρετικές μαζί. Και αν αποφάσισα να εκτυλίξω κάποια νήματα από το μίτο της ζωής μου, δεν το έκανα για να τονίσω τη δική μου τάχα ιδιαιτερότητα. Το έκανα κυρίως για να εμφανίσω πως περίπου, με ένα αυτόνομο πρωταρχικό δικαίωμα και μια μυστηριακή λειτουργικότητα, οικοδομείται, από την αρχή και μέσα από το θαύμα της ύπαρξης, η συνείδηση του κάθε όντος. Και ότι από εμάς εξαρτάται τις περισσότερες φορές να ορίσουμε, αν οι συνθήκες που ζούμε και τα φαινόμενα που βλέπουμε, είναι τυχαία ή μπορεί ίσως και να χειραγωγηθούν.

Πάνω απ’ όλα όμως, θέλησα να υπογραμμίσω το κρυφό νόημα και την αξία την οποία έχουν τα σημεία που αφήνουν οι λεπτές όψεις της καθημερινότητας, άμα καταδεχτείς ή ευτυχήσεις να συλλάβεις τον παλμό τους και κάποια ακτίνα της φωτεινής ουσίας τους. Γιατί αλλιώς, τα μηνύματα θα έρχονται και θα φεύγουν και θα περνάνε δυστυχώς αδιάβαστα. Και πολύ με προβλημάτισε αν έπρεπε να χρησιμοποιήσω πρώτο ή τρίτο πρόσωπο, το μύθο ή την ιστορία. Για να πώ βέβαια ακριβώς τα ίδια πράγματα.

Αν όμως ερωτηθώ: Αυτό το έργο είναι μυθιστόρημα? Θα απαντήσω αδίστακτα, ότι όχι. Είναι μια ιστορία πέρα για πέρα αληθινή. Με μια αναγκαία διευκρίνιση. Ότι το παρελθόν, καθώς έχει δραπετεύσει από το αιχμηρό παρόν μας, αποστρατεύεται, αποστασιοποιείται αυτόματα, έχει γίνει ήδη μύθος. Και το μέλλον είναι στην ουσία άπιαστο, κυνηγάμε επάνω του τον άνεμο των ανέκφραστων επιθυμιών μας και τις αύρες των χαμένων μας ελπίδων, είναι δηλαδή μια σκέτη φαντασία.

Και ιστορία είναι ακριβώς αυτός ο αδιόρατος και κάθετος υμένας του παρόντος χρόνου, που μεταποιεί, φιλτράρει το φανταστικό, για να το κάνει μύθο.

Ευστάθιος Λιακόπουλος