To 2001 ο Jacques Lacarriere δημοσίευσε το « Ερωτικό Λεξικό της Ελλάδας»,ένα βιβλίο στο οποίο συγκέντρωσε με τη μορφή λημμάτων ενός λεξικού ό,τι αγάπησε από τη χώρα μας. Για τους λόγους που τον οδήγησαν να συντάξει το λεξικό  αυτό μιλά ο ίδιος από τις πρώτες κι όλας γραμμές του προλόγου που συνοδεύει την ελληνική έκδοση ( Εκδόσεις Χατζηνικολή 2001): «…Το θέμα ήταν να σας γνωρίσω μια χώρα,την Ελλάδα στη συγκεκριμένη περίπτωση,κάνοντάς σας να την αγαπήσετε.Και αντιστρόφως, να σας την κάνω αγαπητή για να τη γνωρίσετε».

Το «Ερωτικό Λεξικό της Ελλάδος» το διάβασα το καλοκαίρι του 2001 κάτω από μια κληματαριά στη Νυμφασία και επειδή δεν κατάγομαι από την Αρκαδία ξέρω τι σημαίνει να αγαπάς έναν τόπο όντας ένας «Ξένος» και αμέσως άρχισα να σκαρώνω το « Ερωτικό Λεξικό της Αρκαδίας» ως φόρο τιμής στο μεγάλο αυτό φιλέλληνα αλλά και σ’όσους «Ξένους» ερωτεύτηκαν έναν τόπο «ξένο» συχνά και ως προς την ίδια τους την ιδιοσυγκρασία.

Ο Jacques Lacarriere,έφυγε σήμερα 18 Σεπτεμβρίου 2005 και αντί για οποιοδήποτε άλλη αναφορά σε εκείνον και το έργο του,αναδημοσιεύουμε από το «Ερωτικό Λεξικό της Ελλάδας» ( Εκδ.»Χατζηνικολή») αποσπάσματα από το λήμμα για την Αρκαδία.(Β.Ε)

ΑΡΚΑΔΙΑ

Γη μάγισσα,χώρα όπου βασιλεύουν η αρμονία,η αφθονία και η μακροβιότης, όπου αγνοείται το χρήμα,η βία και το μίσος,να τι φέρνει κατ’αρχήν στο μυαλό η λέξη Αρκαδία. Αλλά πρόκειται για ένα όψιμο,δυτικο΄όραμα,γεννημένο την επαύριο της Αναγέννησης, την αυθεντικότερη απεικόνιση του οποίου θα βρούμε στον πίνακα του Πουσέν με τον τίτλο Οι Βοσκοί της Αρκαδίας. Στην Αρχαιότητα,η Αρκαδία ήταν μια από τις πιο άγριες επαρχίες της Ελλάδας,απομονωμένη από βουνά και αδιάβατα δάση,οι κάτοικοι της οποίας διατήρησαν για πολύ καιρό έθιμα σκληρά έως και βάρβαρα,όπως τις θυσίες παιδιών που γίνονταν ακόμη στην καρδιά του 5^ου αιώνα στο όρος Λύκαιον,στο ιερό του Δία Λυκαίου.[…]

Κατά το τελευταίο μου ταξίδι, στο οποίο ακολούθησα τα χνάρια του Παυσανία,δεν απάντησα την Αρκαδία των ζωγράφων και των ποιητών παρά σε ένα μόνο σημείο,στη λίμνη Στυμφαλία. Η καρδιά τούτης της περιοχής,που περιβάλλεται από πολύ δασωμένα βουνά,συχνά,ιδιαίτερα φθινόπωρο όπως ήταν όταν εγώ την επισκέφτηκα,σκεπάζεται από ομίχλες και καταχνιές,φέρνοντας ακατανίκητα στο μυαλό τα Χάιλαντς της Σκωτίας! Το πρώτο πράγμα που αντιλαμβάνεσαι φθάνοντας εκεί είναι ένα απέραντο δάσος από καλαμιές που σχεδόν καλύπτουν όλη τη λίμνη.Και αν ανεβείς στην ακρόπολη, όπου δεν σώζονται παρά μερικά ερείπια σύρριζα με το χώμα, σου επιβάλλεται η σιωπή και η μοναξιά αυτού του τόπου.[…]

Et in Arcadia Ego,θα μπορούσα να πω, κατ’ απομίμηση των βοσκών της Αρκαδίας που πασχίζουν ν’αποκρυπτογραφήσουν το επιτάφιο επίγραμμα στον πίνακα του Πουσέν. Ναι,και εγώ πήγα στην Αρκαδία και την διέτρεξα ως τα πιο ταπεινά μονοπάτια της.Περπάτησα το όρος Κυλλήνη χωρίς να δω αυτά τα άσπρα κοτσύφια για τα οποία μιλάει ο Παυσανία,αλλά συγκρατήθηκα,το ομολογώ,και δεν επιχείρησα να τσακώσω τα ψάρια του Λάδωνα να τραγουδούν.Ανέβηκα στο Χελμό μέχρι τις πηγές της Στυγός της οποίας ήπια το κρυσταλλένιο νερό,αυτής που, λένε,δεν λησμονεί ποτέ τα λόγια που λέγονται μπροστά της. Και χόρεψα στα αγροτικά πανηγύρια του Φενεού. Απ’όλα αυτά,μένουν οι εντυπώσεις που δημοσίευσα στη συνέχεια στους Περιπάτους μέσα στην Αρχαία Ελλάδα και μερικά ανέκδοτα ποιήματα όπως για παράδειγμα:

 Ώρα με την ώρα,το χιόνι σκεπάζει τους θρύλους
Και τρίζουν κάτω από τα βήματά μου τα κρυσταλιασμένα τους λόγια 

Αρκαδία, Πάνω στο όρος Κυλλήνη.

*Αποσπάσματα από το λήμμα Αρκαδία του «Ερωτικού Λεξικού της Ελλάδος» του Jacques Lacarrier,σελ.68-71. Εκδόσεις Χατζηνικολή 2001.