Σκεπτόμενος την Αρκαδία, ακούγοντας γι’ αυτήν, τα πρώτα πράγματα που έρχονται στο νου, έτσι που εύκολα τρυπώνουν στο μυαλό, είναι δυό-τρία γνωστά χαρακτηριστικά της. Πρώτα το όρος του Φωτός-το Λύκαιο, ο Λούσιος, με τον Δία να λούζεται στα γάργαρα νερά του και φυσικά ο Πάνας. Είχαμε και τον Απόλλωνα τον Επικούρειο, μας τον στέρησαν κατά την ανασυγκρότηση του κράτους, καθώς και το Χελμό, τη Ζήρεια, τη Κυλλήνη. Δεν είχαμε θάλασσα αλλά αποκτήσαμε, είχαμε όμως τον Αγαπήνορα, τον οικιστή της Πάφου της Κυπριακής, είχαμε κι άλλους που έχτισαν αποικίες πολλές, που διέτρεξαν θάλασσες μεγάλες.

Την Αρκαδία βλέποντας την πρόσφατα από δορυφόρο, ένας σκούρος όγκος ξεχώριζε στη καρδιά της και στο κέντρο της Πελοποννήσου, το Μαίναλο, η φυσική κατοικία του Πάνα και της παρέας του. Εμείς που πιστεύουμε στην Αρκαδία, που την αγαπάμε, που είναι ο τόπος των πατεράδων και των παππούδων μας, ξέρουμε καλά ότι ο Πάνας ζεί, τον νιώθουμε σε κάθε βήμα μας στα μονοπάτια του Μαινάλου. Τον βλέπουμε κρυμμένο στα φυλλώματα και στα έλατα, στις πηγές και στα ποτάμια, πίσω από τα βράχια και τις απόκρημνες χαράδρες. Όλα τα βήματα του Πάνα, όλες του οι βρωμοδουλειές, εξελίσσονται εδώ, στο Θαυμάσιον όρος κατά τον Παυσανία.

Το Μαίναλο με τα θαυμαστά έλατα του, την πλούσια βλάστηση του, την παρθένα του φύση, με τη ξεχωριστή πανίδα και χλωρίδα του, συγκαταλέγεται στα ομορφότερα βουνά της Ελλάδος. Ο τουρισμός ο κακός, η ανάπτυξη η άναρχη, η παράνομη υλοτομία, είναι κύριες πηγές πλουτισμού αλλά και καταστροφής. Το Μαίναλο θέλει σεβασμό, ήπια ανάπτυξη. Οι δρόμοι που χαράζουν το βουνό δεν συντελούν καθόλου στη βοήθεια που περιμένει από εμάς. Έχει ψυχή το Μαίναλο, όπως άλλωστε όλα τα βουνά, έχει ζωή, με δικούς της νόμους και κανόνες. Χρέος μας μεγάλο-και σκοπός μας, να διαφυλάξουμε τη κοινωνία του από κάθε λογής εχθρό.

Το διεθνές ορειβατικό μονοπάτι Ε4 διασχίζοντας τη Βαλκανική χερσόνησο, περνά από την καρδιά του Μαίναλου πριν φτάσει στον Ταΰγετο και καταλήξει στο ακρωτήρι Ταίναρο. Παράλληλα, υπάρχει και το μονοπάτι 32 καθώς και άλλα μικρότερα μονοπάτια μη σημαδευμένα, ήπιας μορφής που οδηγούν τον επισκέπτη-πεζοπόρο στις πατημασιές του Πάνα.

Νότια της Βυτίνας, στο δρόμο προς το χιονοδρομικό κέντρο, υπάρχει η τοποθεσία “Ρούχοι” , ένα καταπληκτικό άνοιγμα μέσα στο δάσος, μια μικρή κοιλάδα το χειμώνα, που ζώνετε κυριολεκτικά από τα έλατα. Πολλοί άλλοι δασικοί δρόμοι και αντιπυρικές ζώνες, μας οδηγούν σχετικά εύκολα σε όλα σχεδόν τα σημεία του βουνού.

Στο Λιμποβίσι, το λημέρι το Κολοκοτρωνέϊκο που σχετικά πρόσφατα ανακαινίσθηκε με χορηγίες ιδιωτικές (οικογένεια Αγγελόπουλων), χάρη στον δήμαρχο του Φαλάνθου και τον άμισθο φύλακα ο χώρος διατηρείται καθαρός. Στο σπίτι-μουσείο όμως του Γέροντα του Μοριά, η επίσκεψη σε γεμίζει θλίψη. Κάποιες φωτογραφίες ηρώων του 21 σκόρπιες στους τοίχους δεν κάνουν ένα μουσείο, λές και ο Γέροντας δεν έχει αφήσει κειμήλια. Στη πλαγιά πάνω από το ανακαινισμένο σπίτι-μουσείο, αν ανέβει ο επισκέπτης θα αντικρύσει ένα ολόκληρο χωριό, το δόλιο Λιμποβίσι.

Το Μαίναλο, φαντάζει για πολλούς σαν σύγχρονο φαστφουντάδικο, ότι υπάρχει κοντά σε δρόμο, εκκλησάκι, πηγή, ο επισκέπτης κυνηγημένος από το χρόνο, θα κάνει μια στάση βιαστική, θα τα δεί, θα τραβήξει και τις απαραίτητες φωτογραφίες και θα συνεχίσει μέχρι την επόμενη στάση.

Ίσως αυτό να θέλει και ο Πάνας, τη γρήγορη φυγή του “φυσιολάτρη”. Όταν από το Μαίναλο δεν παίρνεις τις μυρουδιές, δεν ακούς τους ήχους του ανέμου και του φύλλου, τόσες ωραίες ταβέρνες υπάρχουν στα γύρω χωριά, τόσες ωραίες πλατείες να απολαύσεις τη μαγεία του βουνού, δεν είναι απαραίτητο να εισέλθεις στη καρδιά του.

Α.Κ.Β