Οι συνθήκες διαβίωσης στο Αρκαδικό χωριό είναι δύσκολες. Όσο όμως πάμε πίσω στο χρόνο, τα πράγματα γίνονται πολύ χειρότερα. Στην αρχή οι άνθρωποι έμεναν σε πρόχειρα λιθόκτιστα ή πλινθόκτιστα σπίτια (καλύβες), με στέγη από πλάκες σχιστόλιθου ή δεμάτια από ξερό χόρτο και δάπεδο χώμα, μέσα στα οποία στεγάζονταν άνθρωποι και ζώα. Τα σπίτια αυτά δεν πληρούσαν ούτε στο ελάχιστο κάποιες στοιχειώδεις συνθήκες υγιεινής ή άνετης διαβίωσης.

Τα πράγματα γίνονταν ακόμα πιο δύσκολα από τη μη ύπαρξη νερού σε κοντινή απόσταση. Οι άνθρωποι αναγκάζονταν να κουβαλούν το νερό ακόμα και για τις πιο στοιχειώδεις ανάγκες τους από κοντινές πηγές, κάτω από οποιεσδήποτε καιρικές συνθήκες. Και δεν εννοούμε νερό για τη λάτρα του σπιτιού, ή την καθαριότητα και υγιεινή του σώματος που γινόταν υποτυπωδώς ή και καθόλου, αλλά πόσιμο ή το μαγείρεμα.

Όσο για το πλύσιμο των ρούχων, αυτό ήταν μια περιπέτεια που τη ζούσαν οι γυναίκες σαν εφιάλτη. Φόρτωναν τα απαλλαξίδια στο γαϊδουράκι μαζί με το λεβέτι και πήγαιναν στο διπλανό ποτάμι, ρέμα, ή κοντινή πηγή, άναβαν φωτιά να ζεστάνουν το νερό και έκαναν την μπουγάδα, γιατί το να κουβαλήσουν νερό για το πλύσιμο των ρούχων στο χωριό, τους ήταν εντελώς αδιανόητο.

Η ζωή δυσκόλευε πολύ κατά τη διάρκεια του χειμώνα. Η υγρασία η λάσπη, το κρύο, οι αρρώστιες, μαζί με την έλλειψη βασικών αγαθών, (φαγητό, ρούχα, παπούτσια) συνέθεταν μια ζοφερή πραγματικότητα. Οι άνθρωποι, κυρίως οι ασθενικοί, οι γέροι και τα παιδιά πέθαιναν από ασήμαντες αιτίες.

Τα ρούχα ένδυσης ήταν χοντρά μάλλινα, που τα έφτιαχναν μόνοι τους, υφαίνοντάς τα στον αργαλειό, καθώς επίσης τα στρωσίδια και τα κλινοσκεπάσματα. Τα παπούτσια τα έφτιαχναν από χοντρό δέρμα στον τσαγκάρη ή στη χειρότερη περίπτωση τα έφτιαχναν μόνοι τους από δέρμα γουρουνιού (γουρνοτσάρουχα) ή από οποιοδήποτε άλλο υλικό που θα μπορούσε να αντέξει (ξύλο ή κομμάτια από ρόδες αυτοκινήτων στο πρόσφατο παρελθόν) .

Το εμπόριο που θα τόνωνε και θα αναβάθμιζε τη ζωή των κατοίκων ήταν υποτυπώδες έως ανύπαρκτο για το βασικό λόγο της μη ύπαρξης οδικής σύνδεσης των χωριών με τις κωμοπόλεις.
Η έλλειψη οδικού δικτύου είχε αρνητικές επιπτώσεις στην υγεία και περίθαλψη των αρρώστων οι οποίοι θα έπρεπε να μεταφερθούν με άλογο ή μουλάρι και με τον ίδιο τρόπο να έρθει ο γιατρός στο χωριό να τους δει όταν χρειαζόταν, που τις περισσότερες φορές ήταν αργά.

Με το πέρασμα του χρόνου όμως και με κοπιαστική δουλειά, τα πράγματα σιγά - σιγά άρχισαν να αλλάζουν προς το καλύτερο. Χτίστηκαν δίπατα σπίτια. Οι άνθρωποι ανέβηκαν στον όροφο και το ισόγειο ή κατώι έγινε αποθήκη για τη σοδειά, το λάδι, το κρασί, τα γεννήματα καθώς και τα εργαλεία της δουλειάς των. Οι παλιές κατοικίες, τα χαμόσπιτα και οι χαμοκέλες έγιναν αποκλειστικά στάβλοι. Άνοιξαν πηγάδια σε διάφορα σημεία του χωριού και λύθηκε κατά κάποιον τρόπο το μεγάλο πρόβλημα της ύδρευσης.

Κάποια στιγμή οι άνθρωποι αντιλήφθησαν την αναγκαιότητα της οδικής σύνδεσης με τις γειτονικές πόλεις, κωμοπόλεις και χωριά και με κασμάδες και τσάπες, άνδρες και γυναίκες, με υπεράνθρωπη προσπάθεια άνοιξαν δρόμους. Το γεγονός αυτό ήταν που άλλαξε θεαματικά τη ζωή στην ύπαιθρο. Τώρα διακινούνται εμπορεύματα. Μεταφέρονται υλικά για την κατασκευή οικοδομών με μεγάλη ευκολία. Το ίδιο συμβαίνει με τα λιπάσματα για τη βελτίωση των καλλιεργειών, κ.λ.π. Σε λίγο το λυχνάρι αντικαθίσταται από τη λάμπα πετρελαίου και αργότερα με το ηλεκτρικό. Οι τροφές πλέον δε φυλάσσονται στο φανάρι, μα ασφαλώς σε ψυγεία. Τα πηγάδια μείνανε σε αχρηστία να θυμίζουν κάποιες άλλες εποχές, όταν κατασκευάστηκαν τα δίκτυα ύδρευσης.

Η εξέλιξη πλέον είναι ραγδαία και στα χωριά μας. Η ζωή άλλαξε ριζικά, καλώς ή κακώς, προσαρμοζόμενη στις σύγχρονες ανάγκες και τα δεδομένα της εποχής.

Ι.Α