Κώστας Κουντάνης (Κόκος)

Το Σάββατο που μας πέρασε, 16.2.2024, ο Κώστας Κουντάνης, ο Κόκος για όσους τον γνωρίσαμε από κοντά, πήρε το δρόμο για το Μεγάλο Ταξίδι της ζωής, πήρε το Δρόμο της επιστροφής, για να φτάσει εκεί απ’ όπου ξεκίνησε, στο Μηδέν και στο Άπειρο.

Υπήρξε για πολλά χρόνια Κοινοτάρχης της Νυμφασίας και Δήμαρχος Βυτίνας της καποδιστριακής εποχής. Μακριά από στερεότυπα, από κόμματα, από ιδεοληψίες, πάλεψε με τον μοναδικό τρόπο του για το καλό και την ευημερία των συμπολιτών του. Η ευφυΐα του, τον κατέστησε τον καλύτερο Δήμαρχο που γνώρισε ποτέ η Αρκαδία, η τιμιότητά του, τού έδωσε δύναμη ώστε να εκφράζεται ελεύθερα και να δρά δίχως παρωπίδες και καθωσπρεπισμούς. Το «δήθεν», κύριο γνώρισμα των κενών ανθρώπων, δεν το γνώριζε, σαν άλλος Διογένης, για τον εαυτό του τα απαραίτητα τού αρκούσαν, τού έδιναν πλούτο που, δεν γινόταν εύκολα αντιληπτός από τον συνηθισμένο άνθρωπο διότι είναι εγκλωβισμένος στην καθημερινότητα της κατανάλωσης και του πλαστού ευδαιμονισμού. Πλούτος για τον σύγχρονο άνθρωπο, είναι τα υλικά «αγαθά», αυτά που τον Κόκο τον άφηναν αδιάφορο. Η απληστία του υλισμού της σύγχρονης κοινωνίας, στάθηκε κυριολεκτικά έξω από τη ζωή του. Ο βίος του ήταν λιτός, είχε μέσα του την δωρικότητα του Σωκράτη και όλων των φιλοσόφων πριν από αυτόν.

Ακριβώς επειδή ήταν πάντοτε ο εαυτός του, δίχως να πασχίζει να περιγελά τον συνάνθρωπό του, αγαπήθηκε αλλά ταυτόχρονα είχε και ορκισμένους εχθρούς. Όταν δεν έχεις την ικανότητα να καταλάβεις τον άλλον, εύκολα τον δαιμονοποιείς και τον βάζεις στο περιθώριο. Ο Κόκος, είχε την ικανότητα και δεν έμπαινε σε καλούπια, πως θα μπορούσε άλλωστε; Υπήρξε ασυμβίβαστος στη ζωή του, ελεύθερος από την «κομματική αγκαλιά», διότι μέσα του δεν υπήρχε και φόβος, αυτός ο ίδιος φόβος της ασφάλειας που καθιστά τις μάζες, ανελεύθερες, εγκλωβισμένες στα γρανάζια του πολιτικού συστήματος – που η σαλαμοποίηση του μάλιστα, είναι έντονα ορατή στην εποχή μας.

Για το έργο του Κόκου στην Νυμφασία και στον Δήμο Βυτίνας, άς μιλήσουν άλλοι, κυρίως οι συμπολίτες του. Εγώ ήθελα να σταθώ λίγο στην ποιότητα αυτού του μοναδικού Ανθρώπου, που έτυχε και γνώρισα. Του ανθρώπου που βοήθησε με κάθε μέσο που είχε στη διάθεσή του ώστε να απαλύνει τον βίο του διπλανού του, του γείτονά του, του φίλου του, του συνδημότη του.

Καλό Δρόμο Μέγιστε Κόκο!

Βασίλης Κ. Αναστασόπουλος