Στην παγκόσμια παραγωγή του λαδιού η Ελλάς έρχεται Τρίτη κατά σειράν, ύστερα από την Ισπανία και την Ιταλία. Δυστυχώς όμως, ενώ έπρεπε σύμφωνα με την παραγωγή της, να είχε και ανάλογη εξαγωγή στις χώρες που δεν κάνουν λάδια, όπως είναι η Αμερική, η Αγγλία, κτλ., εν τούτοις δεν εξάγει παρά ελάχιστες ποσότητες, ως λάδια φαγώσιμα, που να ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις του εμπορίου, και τούτο λόγω της κακής ποιότητάς του.

Η ποιότης των λαδιών μας, η οποία τα κάνει να μην είναι εμπορεύσιμα, δεν οφείλεται στην ποιότητα του καρπού της ελιάς, κάθε άλλο, αλλά κυρίως στον τρόπο του μαζεύματος των καρπών της, στην κατεργασία αυτών και τέλος στην αποθήκευσι του λαδιού.

Οι λόγοι αυτοί, οι οποίοι εξαρτώνται από τον ελαιοπαραγωγό είναι εύκολο να εκλείψουν, αρκεί να έχη μια καλή θέλησι και να καταλάβη καλά ότι φροντίζοντας να κάμη καλό λάδι, θα έχη και μεγαλύτερη τιμή πωλήσεως, όπως συμβαίνει με τις καλές ποιότητες της σταφίδας ή του καπνού, κτλ.

Και για να γίνη ένα λάδι καλής ποιότητος, ώστε και στην μαγειρική να είναι κατάλληλο και γενικώς να πληροί τους εμπορικούς όρους εξαγωγής, είναι ανάγκη ο κάθε ελαιοπαραγωγός να έχη υπ’ όψιν του τα εξής:

Διαβάστε ολόκληρο το βιβλίο «Πρακτική ελαιουργία» εκδόσεως 1937, του χημικού μηχανικού Κωνσταντίνου Δ. Μαρίτσα, σε μορφή PDF.

Arcadians.gr