Ο "Οδυσσέας" της ιστορίας. Ο "Ανταίος" της δημοσιογραφίας έφυγε για πάντα από κοντά μας! Η Ελλάδα έχασε έναν σπουδαίο πνευματικό παιδί της, η ιστορία έναν φανατικό της αλήθειας, η δημοσιογραφία έναν πιστό υπηρέτη της. Ο Κυριάκος Σιμόπουλος έφυγε αθόρυβα, ακροπατώντας, όπως έζησε στη ζωή του δουλεύοντας μόνο σκληρά και με πάθος, δοσμένος ολόψυχα στην αποκάλυψη της ιστορικής αλήθειας με οποιοδήποτε κόστος...

Δεν θα πω λόγια επαίνου για Κυριάκο Σιμόπουλο, ούτε αυτός θα το ήθελε έτσι ταπεινός και σεμνός που ήταν, θα αναπολήσω μόνο μια συνάντηση που είχα την μοναδική τύχη να έχω μαζί του πριν δύο χρόνια όταν για λογαριασμό της εφημερίδας «Νέα της Μεγαλοπόλεως» του είχα πάρει μια συνέντευξη. Μια συνέντευξη χωρίς μαγνητόφωνο και χωρίς σημειώσεις. Μια συνέντευξη που κατέγραψα μόνο στο μυαλό μου, γιατί αυτή ήταν η επιθυμία του...

Ήταν θυμάμαι Απρίλης του 1999. Δειλινό. Ο ήλιος μόλις έγερνε να βασιλέψει και η θάλασσα στο Σαρωνικό έπαιρνε ένα βαθύ βιολετί χρώμα όταν ανηφορίζοντας την Αγίου Αλεξάνδρου στο Φλοίσβο του Παλαιού Φαλήρου, βρέθηκα στο σπίτι του Κυριάκου Σιμόπουλου! Το άγχος για τη συνάντηση μεγάλο, μα σαν τον αντίκρισα έγινε αμηχανία. Δεν είναι μικρό πράμα να βρίσκεσαι μπροστά σ' έναν κολοσσό του πνεύματος και αυτό να σου περνά «στην ψύχρα»!

Η κυρία Έλκγα, θυμάμαι, η σύντροφός του, όμορφη, ευγενική, περιποιητική, συμμετείχε διακριτικά μα εύστοχα πάντα στη συζήτηση και δημιουργούσε μια ανάλαφρη και ευχάριστη διάθεση. Δεν ξέρω ποιος το 'χει πει, αλλά βλέποντας την, μου 'ρθε στο νου. «Πίσω από κάθε μεγάλο άνδρα, πάντα βρίσκεται μια ικανή γυναίκα» Έτσι μου φαίνεται πως ο "Ανταίος" δεν αντλούσε τη δύναμη του μόνο από τη "Γη".

Διακριτικά, θυμάμαι, είχα φέρει το βλέμμα γύρω. Οι τοίχοι γεμάτοι βιβλία. Παντού βιβλία. Αυτό ήταν το καράβι των περιπλανήσεων του "Οδυσσέα" της ιστορίας Κυριάκου Σιμόπουλου. Μ' αυτό αρμένισε σε "μανιασμένες θάλασσες"! Αγνόησε "σειρήνες" και "μάγισσες"! Κινδύνεψε από τη "Σκύλα" και τη "Χάρυβδη"! Αψήφησε τους "Λαιστρυγόνες" και τους "Κύκλωπες", αναζητώντας με πείσμα την "Ιθάκη". Μια "Ιθάκη" που ο δρόμος για τον "πηγαιμό" ήταν πραγματικά "μακρύς" και δύσκολος, μα που αφήνει πίσω του παρακαταθήκη στις γενιές των Ελλήνων που έρχονται, είκοσι βιβλία "γεμάτα περιπέτειες, γεμάτα γνώσεις"...

Γι αυτά τα βιβλία ο ίδιος είπε μόνο δυο λόγια:

«Στόχος μου, στόχος των βιβλίων μου, είναι η επισήμανση των πλαστογραφιών, των παραχαράξεων και των διαστρεβλώσεων της ιστορικής αλήθειας από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα...»

Η κουβέντα μας είχε αρχίσει θυμάμαι από το χωριό του, τον Κραμποβό, όπου γεννήθηκε στις 31 Δεκεμβρίου του 1921 κι απ' όπου ξεκίνησε για τη "μεγάλη περιπέτεια".Σαν οι θύμησες πλημμύρισαν τη σκέψη του, θυμάμαι, η γλάσσα του λύθηκε. Και με φωνή τρεμάμενη, πότε από συγκίνηση και πότε από νοσταλγία μίλησε για τη γενιά του που είχε την τύχη ή την ατυχία, να περάσει μέσα από τη δίνη του 20ου αιώνα. Να ζήσει γεγονότα που σημάδεψαν στο διάβα τους την πατρίδα και το λαό μας. Που είχε την τύχη να οραματιστεί, να αγωνιστεί και να θυσιαστεί για ιδέες και ιδανικά όπως η δημοκρατία, η λευτεριά, το δίκιο... Μίλησε για την κατοχή.

«Η γερμανική κατοχή, μου είπε, με βρήκε στην Αθήνα. Σ' ένα παλιό μισογκρεμισμένο σπίτι, οργάνωσα ένα αυτοσχέδιο τυπογραφείο και τύπωνα προκηρύξεις κατά των Γερμανών. Μια μέρα που ήμουν μέσα στο τυπογραφείο και δούλευα, ήρθαν οι Γερμανοί στη γειτονιά και κάνανε έρευνα. Εγώ δεν είχα καταλάβει τίποτα, μέχρι που άκουσα μια γυναίκα να το φωνάζει. Φαίνεται με είχε δει εκεί που πήγαινα. Έτσι κατάφερα να φύγω από τον μισογκρεμισμένο τοίχο και να γλιτώσω...»

Μίλησε για την συμμετοχή του στην Εθνική Αντίσταση, με λόγια, λίγα και απλά. Δεν περιέγραψε κινδύνους, πράξεις ηρωικές και ανδραγαθήματα. Τ' άφησε σ' άλλους. «Το δικό μου όπλο, ήταν η γραφίδα.» είπε σεμνά και η σκέψη του έτρεξε θυμάμαι στον "Αχιλλέα", το ψευδώνυμο με το οποίο έγραφε στον παράνομο τύπο της Εθνικής Αντίστασης από το όρος Ελικώνα!

Δεν είπε τίποτα για τα κατοπινά από την κατοχή, πέτρινα χρόνια. Ίσως από σεμνότητα, μα εγώ ξέρω! Ξέρω ότι στρατιώτη, το 1947, τον συλλάβανε και τον στείλανε στη Μακρόνησο εξορία. Στην "Εθνική κολυμπήθρα" για "ανάνηψη", κατά τους "πατριώτες" εκείνης της εποχής. Ήταν το ευχαριστώ της Πατρίδας για την συμμετοχή του στην αντίσταση κατά των Γερμανών
κατακτητών!!! Όπως και να 'χει όμως, ο Κυριάκος Σιμόπουλος, πιστός στις αρχές του, ποτέ δεν αναθεώρησε τη στάση του στον αγώνα κατά των κατακτητών. Ποτέ δεν πήρε πίσω αυτό που έκανε σημαία. Τον αγώνα του για λευτεριά και τη Δημοκρατία! Αυτό του στοίχισε την παραμονή του στο "Εθνικό Αναμορφωτήριο" της Μακρονήσου μέχρι το 1950 και μια τραυματισμένη υγεία που τον ταλαιπώρησε σ' όλη του τη ζωή. Αλλά επάξια κατέκτησε τον τίτλο τιμής του "αμετανόητου"

Μου μίλησε για τις σπουδές στη Νομική, για τις πολλές γλώσσες που μίλαγε, και για τον μεγάλο του έρωτα τη δημοσιογραφία που τελικά τον κέρδισε και την υπηρέτησε με συνέπεια για 35 χρόνια από τις στήλες πολλών εφημερίδων... "Δημοκρατική Αλλαγή", "Βήμα" -επί εννέα χρόνια σαν διευθυντής σύνταξης- "Ανεξάρτητος Τύπος", "Σημερινά" και τέλος "Βραδυνή" απ' όπου συνταξιοδοτήθηκε το 1985. Όμως, "πέρασε στα ψιλά" τα προβλήματα που αντιμετώπιζε στη δουλειά του! Όμως, αν λογαριάσουμε ότι εκείνη την εποχή τα πράγματα για την ελευθεροτυπία, την ελευθερία του λόγου και της έκφρασης, ήταν πολύ δύσκολα. Αν αναλογιστούμε τη στάση και τη φιλοσοφική του θεώρηση απέναντι στη ζωή και την εξουσία, που βγαίνει μέσα από τα βιβλία και τα χρονογραφήματά του, τότε η ζωή του σαν δημοσιογράφος θα πρέπει σίγουρα να ήταν αρκετά δύσκολη...

«Τα χρονογραφήματα που έγραφα, μου είπε, περιείχαν πάντα κριτική προς την στην πολιτική και την εξουσία. Όταν λοιπόν μετά το "Βήμα" πήγα στη "Βραδυνή", έκανα μια συμφωνία με τον Αθανασιάδη. Ότι δε θα σβήσει ποτέ ούτε ένα κόμμα από τα κείμενά μου, αλλιώς θα έφευγα! Μου το υποσχέθηκε και το τήρησε. Πολλές φορές μάλιστα χρειάστηκε να αντισταθεί και σε "άνωθεν" πιέσεις για να μη με διώξει.»

Υπέγραφε με το ψευδώνυμο "Ανταίος". Τον γνωστό μυθικό γίγαντα, γιο της Γης, που όσο πατούσε σ' αυτή έπαιρνε δύναμη και γινόταν αήττητος. Αλλά ο Κυριάκος Σιμόπουλος, υπήρξε ο "Ανταίος" της σύγχρονης δημοσιογραφίας! Έπαιρνε δύναμη από τις αρχέγονες πανανθρώπινες αξίες. Την εντιμότητα, το δίκιο και την αλήθεια. Τις παραμέτρους δηλαδή, που προσδιορίζουν παγκόσμια και διαχρονικά το αληθινό, το πραγματικό, το γήινο.

Πέρα όμως από δημοσιογράφος, ο Κυριάκος Σιμόπουλος υπήρξε και ένας μεγάλος, τουλάχιστον ο μεγαλύτερος στην Ελλάδα, ιστορικός ερευνητής. Το έργο του μεγάλο, αξιόλογο, αξιόπιστο και πλούσιο. Αν και τα "κυκλώματα" και τα ΜΜΕ τον «έθαψαν» κυριολεκτικά! Αν και οι κριτικοί βιβλίου τον αγνώησαν επιδεικτικά! Αν και ποτέ δεν θα τον είδαμε στα "στρογγυλά" τηλεοπτικά τραπέζια και τα "talk show" με τους "ξερόλες" τηλεοπτικούς μαϊντανούς, τα είκοσι και πλέον βιβλία του προτιμούνται ιδιαίτερα από το Ελληνικό κοινό. Τον σκεπτόμενο Έλληνα. Γι αυτό και έχουν επανεκδοθεί πολλές φορές!

Η προσφορά του απέναντι στον Ελληνισμό ανεκτίμητη. Αυτό όμως, δεν αναγνωρίσθηκε ποτέ, μέχρι σήμερα τουλάχιστον, από την Ελληνική πολιτεία ή από τους πνευματικούς φορείς του τόπου.Ποιος θα περίμενε άλλωστε διαφορετική συμπεριφορά; Η Ακαδημία των Αθανάτων, ας πούμε, δεν θα είχε ποτέ θέση να φιλοξενήσει στους κόλπους της αυτόν που «κατέβασε» από το βάθρο τον Μεγαλέξανδρο και αποκάλυψε τη γύμνια των τάχα σοφών, και των «μεγάλων» ηγεμόνων της ιστορίας. Στο δε Ελληνικό κράτος, ποτέ δεν θα περίσσευε μια τιμητική διάκριση γι αυτόν που σ' όλη τη ζωή του κατακεραύνωνε τους «στυλοβάτες» του έθνους, ενώ απλόχερα τις μοιράζει στους «προσκυνητές» του, που ίσως δεν το άξιζαν!

Για τον Κυριάκο Σιμόπουλο, η διάκριση και η επιβράβευση ήρθε από την απήχηση που είχε και έχει το έργο του στον απλό άνθρωπο, στο λαό. Και ο απλός λαός σίγουρα ξέρει να τιμά και να εκτιμά καλύτερα από την εξουσία και τους φορείς της, και η επιβράβευσή του έχει μεγαλύτερη αξία γιατί είναι πηγαία, αγνή, ανυστερόβουλη...Μελετώντας κανείς το έργο του Κυριάκου Σιμόπουλου, θα βρει ατράνταχτα επιχειρήματα γι αυτά που αχνά και αόριστα υποψιαζόταν. Εδώ οι υπόνοιες θα γίνουν βεβαιότητα και το πρώτο συναίσθημα που θα νιώσει θα είναι έκπληξη, γιατί ποτέ δεν μπορούσε να φανταστεί το μέγεθος του ψεύδους που του σερβίρανε!

Γρήγορα όμως η έκπληξη θα γίνει αγανάκτηση, όταν ανακαλύψει ότι οι δάσκαλοι του δεν του είπαν την αλήθεια. Και για μερικά ιστορικά πρόσωπα και γεγονότα, σίγουρα δεν θα νιώσει καθόλου μα καθόλου περήφανος. Κι όταν περάσει το πρώτο σοκ, τότε τα ερωτήματα θα προβάλλουν αμείλικτα περιμένοντας απάντηση: Τελικά από ποιους γράφεται η ιστορία; Υπάρχει αντικειμενική ιστορική αλήθεια; Γιατί αυτή που διδασκόμαστε περιέχει τόσες ανακρίβειες; Την απάντηση όμως, την έδωσε ο ίδιος ο Κυριάκος Σιμόπουλος χωρίς περιστροφές και μισόλογα:

«Δυστυχώς, είναι σπάνιες οι περιπτώσεις καταγραφής της ιστορικής αλήθειας για πρόσωπα και γεγονότα από ιστορικούς και γενικά από διανοούμενους.»

«Οι περισσότεροι από τους ιστορικούς ήταν όργανα των εξουσιών και δεν έκαναν άλλο από το να υμνολογούν και να δοξολογούν τους αυθέντες τους. Αλλά το χειρότερο ήταν ότι απέκρυπταν την αλήθεια. Τις σφαγές και την τραγωδία των λαών. Τη διαφθορά της εξουσίας. Τα εγκλήματα και την αχρειότητα των ηγεμόνων.»

«Αυτή η ψευδολογία και η απάτη της ιστορίας έφτασε μέχρι τις μέρες μας. Έτσι ακόμη και σήμερα οι περισσότεροι πολίτες όλων των εθνών θαυμάζουν κατάπτυστους ηγεμόνες.»

Μα, θα έλεγε κανείς, η παγκόσμια ιστορία έχει να δείξει λαμπρούς ηγεμόνες, μεγάλους άνδρες που γράψανε χρυσές σελίδες στην ιστορία της ανθρωπότητας. Είχαν ανάγκη τους ψευτοδιανοούμενους αυλοκόλακες για να γράψουν καλά γι αυτούς; Την απάντηση, την έδωσε πάλι ο Κυριάκος με σαφήνεια και χωρίς δισταγμό:

«Οι αποκαλούμενοι "Μεγάλοι" της ιστορίας, ήταν όλοι σφαγείς λαών, διεφθαρμένοι και εγκληματικοί.»

«Ο μύθος για τους "Μεγάλους" της ιστορίας, από τις βδελυρότερες απάτες, έχει εδραιωθεί διαμέσου των αιώνων σε όλα τα έθνη.»

«Η προσωνυμία "Μέγας" δεν οφείλεται στην αρετή, στο ήθος και την προσφορά τους αλλά στους πολεμικούς θριάμβους κατά τη διάρκεια κατακτητικών εκστρατειών που στοίχισαν τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων και προκάλεσαν ανήκουστες συμφορές στους λαούς. Και το πιο τραγικό: Η φήμη τους παραμένει ζωντανή και διαιωνίζεται ακόμα και μετά την πτώση τους, ακόμακαι μετά τα ολοκαυτώματα και τα τρομακτικά δεινά που άφησαν πίσω τους. Την καλλιεργούν και την ωραιοποιούν οι κατοπινές απολυταρχικές και εξαχρειωμένες εξουσίες.»

Και συνέχισε:

«...η εξουσία είναι πανταχού παρούσα και έχει πάντοτε αποκρουστικό πρόσωπο. Μπορούμε να την επισημάνουμε σε ολόκληρη την ιστορία της ανθρωπότητας, από τα βάθη των αιώνων ως το σύγχρονο κόσμο, από την απολυταρχία ως τα συνταγματικά και φιλελεύθερα πολιτεύματα. Παντού, ωστόσο, και πάντοτε το πρόσωπό της είναι το ίδιο, απεχθές και μιαρό, αντιλαϊκό και ανήθικο.»

Ναι, αλλά σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Έχουμε δημοκρατικά καθεστώτα. Οι αποφάσεις λαμβάνονται συλλογικά από θεσμοθετημένα και αιρετά όργανα. Οι λαοί πλέον με την ψήφο τους καθορίζουν τις τύχες τους!

Ο Κυριάκος Σιμόπουλος, με τον μεστό και εμπεριστατωμένο λόγο του κεραυνοβολεί, προσδιορίζοντας με σαφήνεια την εμπλοκή των διαφόρων κύκλων της εξουσίας στο σύγχρονο κοινωνικοπολιτικό μας γίγνεσθαι:

«Η σύγχρονη εξουσία υποτάσσει τους πολίτες με την ένταξή τους στα κομματικά ποιμνιοστάσια, με τα παραισθησιογόνα των γηπέδων και κυρίως με τα αποχαυνωτικά και τοξικά καταπότια της ραδιοτηλεοπτικής τεχνολογίας. Με τα ΜΜΕ διοχετεύει στην κοινωνία την ιδεολογία της "νεοφιλελεύθερης" ηγεμονίας: λατρεία του χρήματος, καταναλωτική φροντίδα, πάθος για προσωπική επιτυχία με τον πιο άγριο, απάνθρωπο και χυδαίο ανταγωνισμό.»

Ποτέ Δε μάσαγε τα λόγια του:

«Η διαφθορά δεν αποτελεί περιστασιακό φαινόμενο, δεν αφορά μερικά άτομα διαβρωμένα, δεν πρόκειται για τυχαίες και απροσδόκητες ρωγμές που θα κλείσουν, για μια ιάσιμη λοίμωξη. Είναι διαχρονικό φαινόμενο, συμφυές με την άσκηση της εξουσίας, το κυριότερο χαρακτηριστικό της. Ταυτίζεται με την πολιτική και τους πολιτικούς, είναι η ψυχή και το οξυγόνο του συστήματος.»

Δε δίστασε να αγγίξει ακόμα και ζητήματα ταμπού, όπως η Εκκλησία:

«Κάθε εξουσία έχει ροπή προς τη διαφθορά. Ακόμα και η εκκλησιαστική. Το πάθος για δύναμη και πλούτο και ο ανταγωνισμός για αξιώματα άρχισαν πολύ νωρίς στην Εκκλησία. Εξαγορά επισκοπικών θέσεων -σιμωνία- και διεκδίκηση των πρωτείων με μέσα που υπονόμευαν και γελοιοποιούσαν τη διδασκαλία του Χριστού, το κήρυγμα της εγκράτειας, της λιτότητας και ευσπλαχνίας...»

Μα πάνω απ' όλα, δεν φοβήθηκε μη χαρακτηρισθεί αιρετικός ή αντεθνιστής:

«Δεν υπάρχει κανένας τέτοιος φόβος, λεει, γιατί σε όλα τα έργα μου, κάθε αράδα είναι τεκμηριωμένη, εκφράζει την ιστορική αλήθεια με αποδεικτικά στοιχεία..»

Παρά τα όσα κακώς κείμενα και φαύλα αποκάλυψε μέσα από το έργο του που λογικά θα έπρεπε να τον κάνουν απαισιόδοξο, ο Κυριάκος Σιμόπουλος πάντα ονειρευόταν έναν κόσμο καλύτερο, απαλλαγμένο από τη σαπίλα, το ψέμα και τη διαφθορά. Έναν κόσμο με ευτυχισμένους ανθρώπους και έδειξε το δρόμο γι αυτό:

«Για την αντιμετώπιση της διαφθοράς που συνακολουθεί την πολιτική εξουσία μια ελπίδα - λυτρωτική διέξοδος - υπάρχει. Η αναβάπτιση των θεσμών με την αναστήλωση των βασικών αρχών και του πνεύματος της αρχαίας Αθηναϊκής Δημοκρατίας, με την επιστροφή δηλαδή της πολιτικής στις πηγές της, στις αρχαιοελληνικές της ρίζες.»

Σα βράδιασε θυμάμαι η μαγεία της ατμόσφαιρας στο σπίτι του Κυριάκου Σιμόπουλου μεγάλωνε! Μακάρι να γινόταν να μην είχε σταματήσει εκείνη η κουβέντα. Μακάρι άνθρωποι σαν τον Κυριάκο Σιμόπουλο να ζούσαν για πάντα Να μας οδηγούν με τη σκέψη τους Μα τα πάντα Περιστρέφονται σ' έναν αμείλικτο και αέναο κύκλο Τον κύκλο της ζωής Που είναι γέννηση, ζωή, θάνατος, γέννηση, ζωή, θάνατος.

Αυτός ήταν ο Κυριάκος Σιμόπουλος! Αυτός που τούτη τη στιγμή Κείτεται γαλήνιος και αναπαμένος στο φρεσκοσκαμμένο μνήμα.Ο δικός μας Κυριάκος Σιμόπουλος. Ο Κραμποβίτης. Ο Λυκοσουρεύς... Ο Αρκάς. Ο Έλληνας. Ο διανοούμενος του κόσμου! Ο Έντιμος. Ο κρυστάλλινος. Ο Ασυμβίβαστος. Ο αμετανόητος. Ο ακέραιος! Αυτός, που με αντικειμενικό και ψύχραιμο ερευνητικό πνεύμα, ιχνηλατώντας μέσα από την πυκνή ομίχλη των χιλιετιών, αναζήτησε την ιστορική αλήθεια και απαλλαγμένη από κάθε λογής σκοπιμότητες, την παρέδωσε σε μας και στις γενιές που έρχονται, καθάρια!Αυτός, που καταφέρνει να βλέπει τα ιστορικά γεγονότα που σημάδεψαν την πορεία της ανθρωπότητας, με τα μάτια των λαών που τα έζησαν και βίωσαν τις συνέπειές τους, και όχι με τα μάτια των πληρωμένων διανοουμένων αυλοκολάκων, που τα κατέγραψαν από τα ασφαλή ανάκτορα των αφεντάδων τους.

Αυτός, που ξεκινώντας από τον Κραμποβό, το μικρό κι ασήμαντο χωριουδάκι στην αγκαλιά του Όρους του φωτός, πέρασε τα στενά σύνορα της μικρής Αρκαδίας, και την τίμησε και τη δόξασε με το έργο του και την προσφορά του
σ' ολάκερο τον κόσμο.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει.

Ι.A.