Το «Αναμνηστικό Βιβλίο» του Κων/νου Δημητρούλη από το Βρεστό Ολυμπίας.

Τιμώντας τη μνήμη του πατέρα μου, εκπληρώνω την επιθυμία του δημοσιεύοντας το «Αναμνηστικό Βιβλίο», όπως ο ίδιος το επιγράφει, το οποίο έχω ως παρακαταθήκη.

       Πρόκειται για ιδιόχειρο τετράδιο, αυτοβιογραφικό, γραμμένο το 1949 μέσα στη σπηλιά της χαράδρας «Λούμπας» περιοχής Παλιακούμπας, Βρεστού Ολυμπίας. Εκεί αναγκάστηκε να καταφύγει προκειμένου να σώσει τη ζωή του ως υπόδικος, μετά από άδικη και ψευδή καταγγελία του συμπολίτη του Γεωργίου Ζάρα, περί των κοινωνικών του φρονημάτων, δηλαδή ως μη «εθνικόφρονα», («Εθνικόφρων» ήταν χαρακτηρισμός καινοφανής στη γλώσσα μας τότε, αλλά και παγκοσμίως. Πρακτικά δήλωνε τον ιδεολογικά αντίθετο του Κομμουνιστή, ο οποίος θεωρείτο διεθνιστής, άρα μη εθνικόφρων! !  Η εφευρετικότητα μερικών της εποχής, ως προς τις λέξεις, αγγίζει τη γελοιότητα).

      Η καταφυγή του διήρκησε έξη μήνες. Απομονωμένος από το έξω κόσμο, με μοναδική επικοινωνία τη σύζυγό του Παναγιώτα, η οποία του έφερε κρυφά τις νύχτες φαγητό και ρούχα για ν’ αλλάξει.

Με αυτό τον τρόπο, ότι γράφει είναι εξομολόγηση εκ βάθους καρδίας.

      Η εκδικητική εμπάθεια του Γεωργίου Ζάρα προέρχεται από το 1944 εποχή, που οι δύο (μαζί με άλλους) είχαν κάνει αίτηση για τη κάλυψη της κενής θέσης ιερέα του Βρεστού. Επειδή οι αιτήσεις και των δύο απορριφθήκαν, ο Ζάρας κακώς νόμιζε ότι ο πατέρας μου τον είχε κατηγορήσει στον Δεσπότη, ως ανάξιο της ιεροσύνης, το οποίο ουδέποτε συνέβη. Ο Ζάρας μάλιστα δωροδοκήθηκε από τον πατέρα μου, προκειμένου να συμβιβαστεί, αλλά αργότερα αθέτησε την υπόσχεσή του. (Διαβάστε το κείμενο για λεπτομέρειες). Από την εποχή της αίτησης του πατέρα μου για Ιερέα, οι συμπολίτες του τον ονόμαζαν Παπακώστα, παρατσούκλι με το οποίο ήταν περισσότερο γνωστός στη τοπική κοινωνία, μέχρι το θάνατό του.

Πολλές και πρωτότυπες πληροφορίες για την εποχή καταγράφει στο τετράδιο, όπως:

1) Ανάλογη με του πατέρα μου εμπαθή καταγγελία, είχε κάνει το 1943 και κατά του Ιερέα του Βρεστού Παπα-Δήμου (παρατσούκλι του Βασιλείου Γεωργακοπούλου) ο οποίος και προφυλακίστηκε, διότι περιέθαλψε Εγγλέζο Αξιωματικό. Αποτέλεσμα της προφυλάκισης ήταν να ασθενήσει βαριά ο Παπα-Δήμος και να αποβιώσει από τη στεναχώρια του. Τη κενή θέση αυτού του Ιερέα (που ήταν θείος του πατέρα μου) θέλησε ο Ζάρας να καταλάβει με την αίτηση προς τον Δεσπότη.  Το τρομερό στην υπόθεση αυτή είναι ότι ο Ζάρας κατήγγειλε τη περίθαλψη του Εγγλέζου στους Ιταλούς, δηλαδή στους εχθρούς της πατρίδας του . . . . ! !   Δεν τολμώ να γράψω τη λέξη που χαρακτηρίζει τη πράξη του Ζάρα. Ο αναγνώστης την γνωρίζει καλά.
      Κάτι ακόμα επίσης τρομερό. Ο Παπα-Δήμος ήταν Νονός του Γεωργίου Ζάρα, δηλαδή ο Πνευματικός του Πατέρας. Όπως γνωρίζουμε, σύμφωνα με το δόγμα της Ορθοδοξίας η πνευματική συγγένεια είναι ανώτερη της σαρκικής, αφού το πνεύμα είναι ανώτερο της φθαρτής σάρκας. Πρακτικά τρίτα ξαδέλφια από πνευματική συγγένεια (Κουμπάρου – Νονού Γάμου ή Βάπτισης) δεν μπορούσαν να παντρευτούν μέχρι πριν λίγες δεκαετίες (όταν άλλαξε ο νόμος) ενώ από σαρκική συγγένεια μπορούσαν. Επί του θέματος διαθέτω την Εγκύκλιο της Ιεράς Συνόδου, αλλά και γνωμάτευση της ιδίας Συνόδου, επί αιτήματος ιερέα περί τέλεσης γάμου μεταξύ εγγονών από πνευματική συγγένεια, η οποία ήταν αρνητική.  Ο αναγνώστης ας χαρακτηρίσει και αυτή το πράξη του Ζάρα.

2) Περιγραφές των οχυρωματικών «έργων του Μεταξά» στο Νομό Ξάνθης το 1936 – 1937, όπου υπηρέτησε την κανονική του θητεία, με αναφορές στη δράση των Βουλγάρων Κομιτατζήδων της VMRO.

3) Λεπτομερείς περιγραφές στο Αλβανικό μέτωπο (1940 – 1941) των μαχών για την κατάληψη των χωριών Γκολέμι, Γουσμάρη, Πογονάτι, Νίβιτσα, Κλεισούρα και Ντερμπεσίνα, όπου ο ίδιος πολέμησε. Πολλοί έχουν γράψει στα απομνημονεύματά τους για αυτές τις μάχες, ο πατέρας μου προσθέτει μερικά ακόμη στοιχεία στο σκηνικό του πολέμου. 

4) Λεπτομερείς περιγραφές των ημερών της κατάληψης της χώρας μας από τους Γερμανούς και στη συνέχεια της υποχώρησης, συντεταγμένα μάλιστα με τα όπλα τους και με ανάλογες αψιμαχίες με Ιταλούς, από το μέτωπο μέχρι τα Ιωάννινα, υπό τον άξιο Διοικητή Ήρωα Συνταγματάρχη Βενετσάνο Κετσέα, σε αντίθεση με άλλους υποχωρούντες άοπλους ή ατάκτως. (Παρ’ όλα αυτά ο Κιτσέας αργότερα θα γευτεί πικρίες από τους συναδέλφους του! !  Γιατί;). Από τα Ιωάννινα πάλι πεζή στη Ναύπακτο και Πελοπόννησο.
Αναφορά επίσης στον Κωνσταντίνο Μελανουρέα Διοικητή του 1^ου Τάγματος (Του 9^ου Συντάγματος Καλαμάτας (Σελ. 35).

Δημητρούλης Κωνσταντίνος. Χρονολόγιο – Βιογραφικό, από το «Αναμνηστικό βιβλίο».

Γεννήθηκε το 1914 στο Βρεστό της Ολυμπίας. Γιος του Ιωάννη και της Όλγας το γένος Γεωργακοπούλου. Αδέλφια: Μαρία γεν. 1911 πέθ. 2002, σύζ. Γεωργίου Σταθόπουλου (ή Κούτσουρα) γεν. το 1913, Θανάση γεν. το 1919, παντρεύτηκε τη Παρασκευή γεν. το 1919 και Αλέξανδρο γεν. 1926.
n  Το 1921, επταετής, πήγε στο Δημοτικό Σχολείο Βρεστού.  (σελ. 1)

      Στη συνέχεια φοίτησε για 2 χρόνια στο Γυμνάσιο Ζάχας, σήμερα Καλλιθέας. (σελ. 2) Το πρώτο χρόνο έμεινε στο σπίτι του θείου του Σπύρου Δημητρούλη στη Ζάχα (σελ. 3) και το δεύτερο ως οικότροφος με ενοίκιο στο σπίτι του Κωνσταντίνου Παπαγεωργίου (σελ. 4).
Αναγκάστηκε να διακόψει τις σπουδές για οικονομικούς λόγους, και ασχολήθηκε με τη γεωργία.
n  --Νοέμ. 1935.  Παρουσιάστηκε στο 9^ο Σύνταγμα Πεζικού στη Καλαμάτα, όπου υπηρέτησε 7 μήνες την κανονική του θητεία (σελ.6).
n  --Μάιος 1936. Μετατέθηκε στη Μακεδονία. Τις πρώτες 14 ημέρες στη Ξάνθη (σελ. 6-7) και μετά, 3 μήνες στη προκάλυψη, χωριά Εχίνος & Σάτρες, όπου συμμετείχε στα έργα του Μεταξά, κατασκευής χαρακωμάτων (σελ. 8-10). 
n  --Τον Οκτ. του 1936, υπηρέτησε στα σύνορα της περιοχής, και το Φεβρ. του 1937, στα φυλάκια: Μελίταινας για 1 μήνα, (σελ. 14), Ίασμος για 1 μήνα και Δίχαλα, προκάλυψη (σελ. 16) και τέλος Μάιος (ή Αύγ. ;) 1937 στο 79^ο Φυλάκιο (σελ. 17). Απολυόμενος αναχώρησε από τον Ίασμο, επιστρέφοντας μέσω Δράμας, Θεσσαλονίκης, Αθήνας, Ζαχάρως, στο Βρεστό (σελ. 18-19) και στη συνέχεια Καλαμάτα απ’ όπου έλαβε το Απολυτήριο.
n  --Το 1940 παρουσιάστηκε πάλι στη Καλαμάτα για εκπαίδευση στα νέα όπλα για 1 μήνα. (σελ. 20).
n  --29 Οκτ. 1940. Με τη κήρυξη του πολέμου επιστρατεύτηκε και πάλι στη Καλαμάτα (σελ. 22).
n  --17 Νοεμ. 1940. Αναχώρησε για το Αλβανικό μέτωπο (Αθήνα, Λάρισα,Τρίκαλα, Καλαμπάκα). Στο δάσος της Κερασιάς Καλαμπάκας, έμεινε λίγες ημέρες και στη συνέχεια πεζοπορία κατά τη νύχτα επί 17 μέρες  (σελ. 22).
n  --1 Δεκ. 1940. Άφιξη στο μέτωπο, στο χωριό Γκολέμη (σελ. 23).
n  --7 Δεκ. 1940. Η πρώτη μάχη (βάπτισμα πυρός) στη κατάληψη του υψώματος Γκολεμίου και στη συνέχεια μάχες στη κατάληψη των υψωμάτων Γκούσμαρι και Προγονάτι (σελ. 24).
n  --1 Ιαν. 1940. Μάχη κατάληψης Νίβιτσας (σελ. 27-28) και στη συνέχεια ανάπαυση 2 μηνών στα χωριά της περιφέρειας του Αργυρόκαστρου (σελ. 29).

      Στις αρχές Μαρτίου, μεταφορά στη περιοχή της Κλεισούρας για άμυνα στο ύψωμα Τρεμπεσίνας, όταν στα βόρεια άρχισε η Εαρινή Επίθεση «Primavera»    των Ιταλών με τη παρουσία του ιδίου Μουσολίνι. (σελ. 29).  
n  --Απρ. 1941. Υποχώρηση από Κλεισούρα, Πρεμεντή, αμυνόμενοι και επιστροφή στα σύνορα μετά από 6 ημέρες. (σελ. 32-33). Στο Καλπάκι έλαβαν τη διαταγή του «Παύσατε Πυρ». (σελ. 33-34). Στη συνέχεια  η υποχώρηση με τον Διοικητή του, Συνταγματάρχη Βενετσάνου Κετσέα, από Κερασιά Ιωαννίνων μέχρι τη Ναύπακτο. Η υποχώρηση του Συνταγματάρχη Κετσέα δεν ήταν άτακτη, αλλά τακτική και με όλο τον οπλισμό των στρατιωτών του. Με αυτό τον τρόπο συνέχισε να μάχεται τους Ιταλούς με αψιμαχίες. Πέρασμα στο Ψαθόπυργο Αχαΐας και με πορεία 4 ημερών, άφιξη στο Βρεστό. (σελ. 34-37).
n -- Στις 9 Μαΐου 1941, έλαβε Προσωρινό Απολυτήριο Στρατού από την 9^η Μεραρχία στη Καλαμάτα.

      Στις 17.9.1943 πέθανε ο θείος του Παπά-Δήμας Γεωργακόπουλος, αδελφός της μάνας του, που ήταν και δάσκαλος του Βρεστού. Ο θάνατός του οφείλεται στις κακουχίες των φυλακών, μετά από καταγγελία συμπατριώτη του ότι περιέθαλψε Άγγλο αξιωματικό (σελ. 40-41).  (Από προφορική μαρτυρία του ιδίου Κων. Δημητρούλη το 2001) «Καταγγέλλων ήταν ο Γεώργιος Ζάρας, το πνευματικό του παιδί, διότι ο Παπαδήμος ήταν Νονός του»).

      Ο Δημητρούλης μετά τον θάνατο του θείου του έκανε αίτηση στο Μητροπολίτη Τριφυλίας και Ολυμπίας (Άνθιμο Τσάτσο) για να γίνει παπάς στο Βρεστό. Ταυτόχρονα έκαναν αίτηση και άλλοι συμπολίτες του, μεταξύ των οποίων και ο Γεώργιος Ζάρας. Απορρίφθηκαν όλων οι αιτήσεις, εκτός του ιδίου και του Ζάρα. Στη συνέχεια απορρίφθηκε η αίτηση του ιδίου, αλλά αργότερα και του Ζάρα. (σελ. 41-43). Ο Ζάρας πιστεύοντας ότι η απόρριψή του οφείλεται σε κατηγορία εναντίον του, από τον Κων/νο Δημητρούλη στο Δεσπότη, ήγειρε μήνυση κατά του Δημητρούλη  Κων/νου για να τον εκδικηθεί ότι δήθεν ήταν κομμουνιστής  (σελ. 44) 
n  --16.2.1946. Αρραβωνιάστηκε την Παναγιώτα Αδαμοπούλου του Πέτρου. (σελ.46).
n  --Ιούν. 1948. Λεηλασία της οικίας του, αλλά και της οικίας του Πεθερού του, από τους αντάρτες. Από φόβο αναγκάστηκε να φύγει και να κρυφτεί στο Πύργο για λίγους μήνες. (σελ. 47).
n  --Σεπ. 1948. Γάμος (σελ. 47)
n  --1 Δεκ. 1948. Ασθένεια τηs συζύγου του. (σελ. 48-49).
n  --Μάρτιος 1949 Αποκριές. Κρίση στομάχου (γαστρορραγία).
n  --12 Μαρτ. Πήγε Αθήνα για θεραπεία. (σελ. 50-51).
n  --31 Μαρτ. 1949. Εξήλθε από το νοσοκομείο και διέμεινε για ανάρρωση 1 μήνα στο σπίτι του ξαδέρφου του Γεωρ. Διαμαντόπουλου στη Πετρούπολη. (σελ. 52-53).

      Απρ. 1949.  Με την επάνοδο στο Βρεστό, αναγκάστηκε να κρυφτεί στη σπηλιά της Παλιακούμπας, διότι τότε βγήκε το ένταλμα σύλληψης του, από την καταγγελία του Γεωργίου Ζάρα, εναντίον του ως δήθεν αριστερού κομουνιστή (σελ. 54).  Επί έξη μήνες του έφερε η Σύζυγός του Παναγιώτα, τις νύχτες κρυφά, φαγητό και ρούχα για ν’ αλλάζει.  Στη μοναξιά του, ως ασκητής στη «ζωή εν τάφω» ζήτησε και του έφερε το παρόν τετράδιο πένα και μελάνη, για να εξομολογηθεί εκ βάθους καρδίας τα βάσανα της εποχής του! !  
n  --26.4.1950.  Στο ειδικό δικαστήριο της Κυπαρισσίας, δικαιώθηκε κατ’ αντιμωλίαν και αθωώθηκε, λόγω αμφιβολιών (και των δύο κατηγοριών του Ζάρα). Προς τούτο του παραχωρήθηκε Υπηρεσιακό Σημείωμα, διά να κυκλοφορεί ελεύθερα.

      Ο Κων/νος Δημητρούλης με δική του πρωτοβουλία αργότερα βοηθούσε στην Κοινότητα Βρεστού, ως εγγράμματος που ήταν, και καλός μάλιστα, ώσπου τελικά προσελήφθη επίσημα Γραμματέας της, από τη θέση την οποίαν και συνταξιοδοτήθηκε. Πάλεψε άξια στη ζωή του και τα κατάφερε. Ήταν  ο  Άξιος Γραμματέας του χωριού. Δίπλα του στάθηκε καρτερικά η γυναίκα του. Απέκτησαν τέσσερα αξιόλογα παιδιά [Όλγα, Ιωάννη, Ιωάννα, Πέτρο]  Δέκα εγγόνια και Δύο δισέγγονα. Έφυγε πλήρης ημερών με αξιόλογη πνευματική διαύγεια μέχρι την τελευταία του πνοή μεσάνυχτα παραμονής του Αϊ Γιωργιού 22-4-2004 σε ηλικία 90 Ετών. Η Γυναίκα του απεβίωσε στις 10-8-2009 σε ηλικία 85 ετών.

Τιμής ένεκεν στη μνήμη τους!   

Η κόρη τους Όλγα

Ευχαριστώ τον Νίκο Κουμπέτσο για τη βοήθειά του στη μεταγραφή και το σχολιασμό του πρωτότυπου χειρόγραφου βιβλίου.
Ξυλόκαστρο 15 Ιανουαρίου 2012.


Βιβλίο Κων/νου Δημητρούλη - εικόνες σελίδων του βιβλίου του, σε μορφή pdf.

Βιβλίο Κων/νου Δημητρούλη - Μεταγραφή από τον Νίκο Κουμπέτσο, σε μορφή pdf.

Γιώργος Ζάρας αποσπασματάρχης - μικρό βιογραφικό, σε μορφή pdf.

========================= 

Arcadians
Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2012