Του ανέμου τα πουλιά
H αγάπη όταν σου δίνεται,
κράτα την σαν ελπίδα,
σαν του ανέμου τα πουλιά,
στην χούφτα σου απαλά ,

γιατί όταν ανοίξουνε
του γυρισμού οι δρόμοι  ,
θα μείνουνε τα χέρια σου,
μόνα και  αδειανά.

Κι αν της ψυχής σου η αντοχή
δεν θέλει  αμφιβολία,
για  τα φτερά που απόμειναν
ξωπίσω στη φωλιά,

κράτα τα!  γιατί έρχεται
το κρύο του χειμώνα,
με τα φτερά ίσως  ζεσταθείς
κι ίσως βρεθείς  ψηλά!

Κι άφησε την αγάπη σου
να γίνει η συντροφιά σου,
χωρίς της νίκης τρόπαια ,
χωρίς χαράς γιορτές

και φύλαξε  την  απαλά
σαν γιασεμιού ελπίδα ,
που δεν την φυλακίζουνε,
μα ζει μεσ’ τις πνοές.

Κι  αν έχει ανάγκη η καρδιά
έτσι να το πιστέψει ,
η αγάπη μες τον λογισμό,
όλα θα σκορπιστούν,

πριν την προλάβουν τα πουλιά
άφησε  να πετάξει,
γιατί του ανέμου τa πουλιά,
στα χέρια ξεψυχούν.

Να  ξέρεις
Να ξέρεις,
είναι ν’ αγαπάς!
Δένδρο που ‘ναι γερμένο,
τον λόγο, που εσώπασε,
σ’ανέμους ν’ απαντά.

Να ξέρεις ,
είναι να αγαπάς!
Μόνο για να χαρίζεις.
Ζωή! Δίχως αντάλλαγμα ,
χωρίς λόγο, χαρά.

Η λάβα
Όταν  θεριέψαν  τα βουνά
κι η λάβα πυρωμένη,
μ’ορμή ζητούσε πέρασμα
μαζί της μη  καείς

κι όλα, όταν γκρεμίστηκαν,
μεσ’ του σεισμού το χάος,
έτρεχες και με ρώταγες
«ήμουν εγώ εκεί ;»

Σε γύρευα,μα στους καπνούς,
ήμουνα σα χαμένη ,
μίλησα! μα δεν πρόσεξες ,
τη λάβα που μιλεί!

Η προσμονή
Θάλασσα  αποσήμερου,
κάποτε σε κοιτούσα
και θάρρουνε πως μου ‘τάζες,
ταξίδια ν’ανοικτώ,

και μεσ’την σκέψη μου αυτή,
άντεχα τις ημέρες,
που η σκοτεινιά με βούλιαζε,
σαν γύριζε ο καιρός.

Μα κάποτε ταξίδεψα
και πίσω λυπημένη ,
στην αμμουδιά σου ζήταγα,
ξανά οπως παλιά,

την προσμονή , που μ’αφηνε,
να ελπίζω πως υπάρχουν,
ταξίδια που θα κάνουμε,
κάποτε, στ’αντοικτά.

Χρυσούλα Δημητρακάκη
04-01-2007