Και ξαφνικά, εμφανίστηκαν και πάλι οι εφιάλτες του ελληνικού καλοκαιριού, με τη μορφή της πύρινης κόλασης, γεμίζοντας τα δελτία ειδήσεων των τηλεοπτικών διαύλων.

Το βουνό του Πάνα και της Ρέας, το βουνό που περιηγήθηκε ο Παυσανίας, το βουνό προπύργιο της Μωραΐτικης λεβεντιάς, η γη των Κολοκοτρωναίων και των παλληκαριών του καπετάν Μαυρογιάννη και του καπετάν Βαρελά, παραδώθηκε στις αδηφάγες φλόγες, που άφησαν στο πέρασμά τους τον όλεθρο και την καταστροφή. Καμμένα έλατα, με απλωμένα τα απανθρακωμένα κλαριά τους, σαν χέρια που υψώνονται απελπισμένα προς τον ουρανό.

Το πανέμορφο ελατοδάσος του Μαινάλου, δέχθηκε τη χαριστική βολή, από την ανήθικη καταστρεπτική αδιαφορία των ανθρώπων.

Είναι το αποτέλεσμα της νοοτροπίας μιάς μερίδας νεοελλήνων, να προσεγγίζουν τα βουνά, με τον ίδιο τρόπο που πηγαίνει κάποιος για ψώνια στο super market. Κάναμε τη φύση και τα βουνά ξεκούραστα και ασφαλή, όπως μια βόλτα στο πάρκο της γειτονιάς μας. Μετατρέψαμε τα δάση των βουνών, σε Εθνικό κήπο του Ζαππείου και τα βάλαμε στη γυάλα.

Πολλοί είναι εκείνοι, που τον Αύγουστο που μας πέρασε, πληροφορήθηκαν με λύπη, ότι το όμορφο δάσος του Μαινάλου, πέθανε.

Πόσοι όμως ήξεραν πως το δάσος αυτό, αργοπέθαινε αρκετά χρόνια πριν; Πόσοι έχουν καταννοήσει πως το δάσος, δεν είναι απλά ένας μεγάλος αριθμός δέντρων και θάμνων, αλλά ένα ζωντανό οικοσύστημα, όπου η ζωή του κάθε είδους που ενδημεί σ’ αυτό, εξαρτάται άμεσα από τη ζωή των άλλων; Οτι είναι ένα πολύπλοκο σύνολο κύκλων ζωής, που συναποτελούν το μεγάλο κύκλο ζωής του δάσους, σ’ ένα σύστημα ευαίσθητων ισορροπιών;

Και που ήταν οι σκίουροι που θα έθαβαν τους σπόρους και θα βοηθούσαν έτσι στη διατήρηση και επέκταση του δάσους; Που οι λαγοί που ο πληθυσμός τους μειώνονταν δραματικά λόγω της παράνομης θήρας; Που ήταν τα μεγάλα θηλαστικά; Που τα ελάφια και τα ζαρκάδια που βοσκούσαν κάποτε στα ξέφωτά του; Που οι αγριόχοιροι; Που το περήφανο πέταγμα του αετού; Το αλύχτημα του λύκου, είχε πάψει να ακούγεται σ’ αυτά τα μέρη, εδώ και πολύ καιρό. Από το αρκουδόρεμα, έμεινε μόνο η ονομασία, για να θυμίζει πως κάποτε, το βουνό φιλοξενούσε και αρκούδες.

Ένα βουνό απομονωμένο στο κέντρο του αποψιλωμένου αρκαδικού υψίπεδου, που απαξιώνεται φυσικά, με τους καπνούς του εργοστασίου της Δ.Ε.Η. Μεγαλόπολης σε απόσταση αναπνοής, με τις βίλες των διαφόρων «ματσομένων» να ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια στην καρδιά του δρυμού και χιλιόμετρα μακριά από οικισμούς, με τα γύρω χωριά των υλοτόμων που κάποτε έσφιζαν από ζωή, ερημωμένα από τη μάστιγα της μετανάστευσης, της αστυφιλίας και της, από πολλές δεκαετίες πριν, κρατικής αδιαφορίας.

Ράγιζε η καρδιά του επισκέπτη, βλέποντας τα αμέτρητα έλατα, χτυπημένα από την αρρώστεια, να κρεμάνε τα χαρακτηριστικά μούσκλα, να κοκκινίζουν και να πεθαίνουν. Ολόκληρη ελατόφυτη πλαγιά στο δρόμο Χρυσοβιτσίου - Στεμνίτσας, είχε μεταβληθεί από βαθυπράσινη σε κατακόκκινη, από τα πεθαμένα - λόγω των μυκητιάσεων - έλατα.

Όχι! Το δάσος του Μαινάλου, δεν πέθανε αυτόν τον Αύγουστο. Ο αργός του θάνατος, είχε αρχίσει χρόνια πριν. Τώρα, γράφτηκε μόνο ο επίλογός του. Τώρα, έπεσε η μαύρη αυλαία, μετά την τελευταία πράξη.

Αλήθεια, όπως λέει και ο ποιητής: «Ποιός θα βρεθεί να μας κλάψει;...»

Γρηγόρης Χρονόπουλος
www.panas.gr