Τα Κουκούλια
Μια βιοτεχνία που έσβησε κι αυτή όπως όλες στη Τριπολιτσά, ήταν τα “Κουκούλια”. Γιατί πολλές οικογένειες έτρεφαν κουκούλι και είχαν ένα σοβαρό έσοδο απ’ την απασχόληση αυτή. Για το λόγο αυτό, όλη η Τριπολιτσά, τα πεζοδρόμια και τα περβόλια των σπιτιών ήσαν γεμάτα μεγάλες μουριές, αφού κύρια τροφή των κουκουλιών ήτανε τα μουρόφυλλα. Ο σπόρος του κουκουλιού μοιάζει σα συναπόσπορος και το σπόρο αυτό τον τοποθετούσαν σε κουτιά με τρύπες, ώστε να ελέγχουν πότε θ’ άρχιζε ν’ ανοίγει.

Κατά το Μάιο περίπου άνοιγαν λίγο οι σπόροι και αμέσως τους τοποθετούσαν με προσοχή σε εφημερίδες και τους άφηναν σ’ ένα δωμάτιο κενό και ειδικό για κουκούλια. Όταν έσκαγαν καλά οι σπόροι κι άρχιζαν να βγαίνουν σκουληκάκια, τα έριχναν με προσοχή σε ένα ταψί ή σε μια μεγάλη λαμαρίνα και τους έβαζαν για τροφή ψιλοκομμένα φύλλα μουριάς. Όταν ήταν σε θέση να κινούνται άνετα, τους έβαζαν κλαριά μουριάς με τα φύλλα τους, πάνω στα οποία ανέβαιναν κι έτρωγαν τα φύλλα. Τρώγοντας μεγάλωναν και πάθαιναν 5-6 μεταμορφώσεις, αλλάζοντας χρώματα, μπλέ- μαύρο- γκρίζο- κρέμ- καφέ. Η περίοδος αυτή ήτανε η πιο σημαντική σε φροντίδες. Φρόντιζαν να μη μείνουν χωρίς φαγητό, γιατί τρώγανε με βουλιμία ολόκληρες κλάρες από θυμάρι ή ρίγανη κι έπαιρναν ελαφρύ φαγητό. Εννοείται, πως ώσπου να φτάσουν στο σημείο αυτό, έτρωγαν ολόκληρες μουριές.

Όταν θα σταμάταγε τελείως το φαγητό, το κουκούλι ήταν έτοιμο και η κάμπια κλεισμένη μέσα του ετοιμαζόταν να το τρυπήσει και να βγει έξω. Εδώ χρειαζόταν μεγάλη προσοχή, ώστε να προλάβουν την έξοδο της που θα ήταν καταστροφή για το κουκούλι, γιατί θα έκοβε τις μετάξινες και με τέτοια προσοχή και χάρη περιτυλιγμένες κλωστές. Έτσι, υγρό κάπως που ήτανε, το μάζευαν και το άπλωναν στον ήλιο να ξεραθεί και να ψοφήσει μέσα του η κάμπια, πριν  προφθάσει να γίνει πεταλούδα. Και τότε, το κουκούλι ήταν έτοιμο.

Το ξερό αυτό κουκούλι, το πουλούσαν οι νοικοκυρές σε ειδικές γυναίκες που κράταγαν καμίνι και το έκαναν κλωστές έτοιμες για βιομηχανία μεταξωτών υφασμάτων. Οι ειδικές αυτές γυναίκες είχαν το καμίνι που έβραζε νερό μέσα στο καζάνι κι έριχναν τόσα κουκούλια, όσο χοντρά ήθελαν τη κλωστή ως εξής : Από κάθε κουκούλι τράβαγαν την άκρη της κλωστής ( εδώ ήταν η τέχνη τους ) , που βρισκότανε στην άκρη του κουκουλιού και ούτε καν φαινότανε και τη έσμιγαν με κλωστές από άλλα κουκούλια. Έσμιγαν τόσες κλωστές, όσο πάχος ήθελαν να δώσουν στη κλωστή. Οι κλωστές, μόλις έβγαιναν από το καυτό νερό στον αέρα, πάγωναν και κόλλαγαν μεταξύ τους. Αμέσως στην ανέμη που ήταν εκεί κοντά, τις τύλιγαν κι έφτιαχναν κάθε λίγο τσουκλιά ( τσικλιά ή κουτσούνες ) και τα διέθεταν στο εμπόριο για βιομηχανοποίηση.

Οι βιοτεχνίες με το έτοιμο πια αυτό μετάξι, ύφαιναν υφάσματα, ζώνες με ωραίες πόρπες, υφάσματα για ειδικές ενδυμασίες γυναικών, φούντες για φέσια των γυναικών που φορούσαν τότε, κορδόνια στριφτά, για διάφορες δουλειές, ή τα διοχέτευαν στη Καλαμάτα, για τα περίφημα εκείνα μεγάλα Καλαματιανά μεταξωτά μαντήλια.

Σήμερα ούτε κουκούλια υπάρχουν, ούτε μουριές, ούτε μεταξωτά στη κατακαημένη Τριπολιτσά. Το μετάξι το αντικαταστήσανε με κλωστές νάιλον με τις οποίες βολεύονται οι σημερινές γυναίκες που δεν γνώρισαν το γνήσιο μετάξι. Ωραία εποχή για τη Τριπολιτσά τότε, που οι γειτονιές βρίσκονταν στο πόδι 3-4 μήνες το χρόνο. Ένα πανηγύρι στα σπίτια με τα κουτσομπολιά τους, με τους καυγάδες τους, με τα φαγοπότια τους.

Β.Μ από το Αρκαδικό ημερολόγιο

Α.Κ.Β