Στη διατροφή της εποχής, σε όλα τα γεύματα υπήρχαν μαύρες ελιές και χαβιάρι. Το χαβιάρι θ’ έλεγε κανείς είναι το εθνικό φαγητό κι’ αλλοίμονο σε εκείνον που θα μιλούσε γι’ αυτό χωρίς σεβασμό (Pouqueville) . Η Ρωσία πραγματοποιεί μεγάλες εξαγωγές στο χώρο της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Είναι μαύρο και απαίσιο στην όψη. Στην αρχή προκαλεί αηδία στους ξένους, τελικά όμως γίνεται περιζήτητο.

Έπιναν κρασί με τη σειρά γύρω-γύρω και επανειλημμένα επί πολλή ώρα μετά το φαγητό. « Οι Έλληνες έχουν τη συνήθεια να τρώνε πρόχειρα, εκτός από τις γιορτάδες » . Απόφευγαν με αηδία τα πελώρια σαζάνια της Στυμφαλίας και των βάλτων της Αρκαδίας, γιατί, όπως έλεγαν, μετέδιδαν τη λέπρα.

Τα πιο συνηθισμένα φρούτα ήταν τα πεπόνια, καρπούζια και αγγούρια. Ιδιαίτερα αυτά τα τελευταία αποτελούσαν μάννα εξ ουρανού για το λαό. Όλοι ροκάνιζαν αγγούρια το καλοκαίρι. Μερικές φορές τα έκοβαν κομματάκια και τα έριχναν στο γάλα.

Οι εύποροι έτρωγαν μακαρόνια με τυρί τριμμένο. Κι’ από γλυκά, μπουρέκια, κουραμπιέδες, χαλβάδες και κανταΐφια, πραγματικά μολύβια για το στομάχι των ξένων. Οι σαλάτες ήταν άγνωστες καθώς και τα επιδόρπια. Το φαγητό τελείωνε πάντοτε με τσιμπούκι. Αφού πλύνουν το στόμα τους, τη μύτη και σαπουνίσουν τα μουστάκια τους, κάθονται σταυροπόδι σε μια άκρη του σοφά για να φουμάρουν, Και νιώθουν πανευτυχείς. Το γιαούρτι και το καϊμάκι ήταν οι Ελληνικές αμβροσίες.

Οι Τούρκοι αλλά και οι Έλληνες έπιναν μποζά (παχύρευστο ηδύποτο που γινόταν από αλεσμένο κριθάρι ύστερα από ζύμωση) και σερμπέτια (από βατόμουρα, φράουλες η’ βερίκοκα) που διαλύονταν στο νερό. Κυκλοφορούσαν στο εμπόριο και σε παστίλιες.

Στην ύπαιθρο ζύμωναν πάνω σ’ ένα απλωμένο δέρμα και έψηναν το ψωμί στη χόβολη. Οι μαραγκοί έχτιζαν ολόκληρα σπίτια με μοναδικά εργαλεία ένα πριόνι, ένα σκεπάρνι και ένα σφυρί. Στη Τριπολιτσά και στη Καρύταινα παρασκευαζόταν καλό σαπούνι.

Για τη θεραπεία της σύφιλης χρησιμοποιούσαν όπιο και κολοκύθι. Η ελεφαντίαση είχε μεγάλη διάδοση γύρω από τους βάλτους του Αλφειού. Στη Τριπολιτσά, σε ένα περιστατικό λέπρας, οι κάτοικοι έλεγαν πως η αρρώστια δεν μεταδίδεται με την επαφή. Η μέθοδος της θεραπείας του σηπτικού πυρετού που συνήθιζαν οι χωριάτες ήταν μερικά φλιτζάνια κρασί νερωμένο, ρόδια και λεμόνι.

Για τη θεραπεία των καταγμάτων συνήθιζαν να περιβάλλουν το πονεμένο μέλος με παφιλένιους νάρθηκες. Μερικές φορές χρησιμοποιούσαν γι’ αυτό το σκοπό στερεή φλούδα δέντρου. Για να γίνεται καλή επαφή πρόσθεταν μπαμπάκι. Για τα κατάγματα του μηρού κατέφευγαν στην ανάταξη με βαθμιαία έλξη.

Η αφαίμαξη γινόταν με μεγάλη τέχνη από τούς μπαρμπέρηδες. Πετύχαιναν τη συμπίεση μ’ ένα μεταξωτό κορδονάκι κι’ έκλειναν τη φλέβα τοποθετώντας μπαμπάκι πάνω στο άνοιγμα και δένοντας το μπράτσο μ’ ένα μεταξωτό μαντήλι.  

Α.Κ.Β